ಬೊಗಸೆಗೆ ದಕ್ಕಿದ್ದು-61: ಇತಿಹಾಸದ ಕೇಸರಿಕರಣದ ಆಯಾಮಗಳು

“ಹಿಂದೂ”ಗಳೇ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲೇ ಶ್ರೇಷ್ಟರು; ಭಾರತೀಯರೇ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಕಂಡುಹಿಡಿದು,  ಇಡೀ ಪ್ರಪಂಚಕ್ಕೆ ನೀಡಿದವರು; ಹಿಂದೆ ಎಲ್ಲವೂ ಉತ್ಕೃಷ್ಟವಾಗಿತ್ತು; ಇದು “ಇತಿಹಾಸದ ಕೇಸರಿಕರಣ” ಎಂದು ಕರೆಯಲ್ಪಡುವ ಯೋಜಿತ ಕಾರ್ಯಾಚರಣೆಯಾಗಿದೆ” ನಿಖಿಲ್ ಕೋಲ್ಪೆಯವರ ಬರಹದಲ್ಲಿ

“ಹಿಂದೂ”ಗಳೇ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲೇ ಶ್ರೇಷ್ಟರು; ಭಾರತೀಯರೇ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಕಂಡುಹಿಡಿದು,  ಇಡೀ ಪ್ರಪಂಚಕ್ಕೆ ನೀಡಿದವರು; ಹಿಂದೆ ಎಲ್ಲವೂ ಉತ್ಕೃಷ್ಟವಾಗಿತ್ತು; ಜಾತಿ ತಾರತಮ್ಯ ಇರಲಿಲ್ಲ; ಜಾತಿಯು ವೃತ್ತಿ ಆಧಾರಿತ ಮಾತ್ರವೇ ಆಗಿತ್ತು. ದೌರ್ಜನ್ಯ, ದಬ್ಬಾಳಿಕೆಗಳು ಕೇವಲ ಸಣ್ಣಪುಟ್ಟ ಘಟನೆಗಳು; ಮುಸ್ಲಿಮರು ದುಷ್ಟರು, ಅವರು ಮತ್ತು ಬೇರೆ “ಹೊರಗಿನವರು” ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಲೂಟಿ ಮಾಡಿದರು, ಹಾಳುಮಾಡಿದರು ಎಂದು ಬಿಂಬಿಸುವ ಸುಳ್ಳು ಚರಿತ್ರೆಯನ್ನು ಬಣ್ಣ, ರುಚಿ, ವಾಸನೆಗಳೊಂದಿಗೆ ಸಂಪೂರ್ಣ ಕಟ್ಟುಕತೆಗಳ ಮೂಲಕ ಮುಗ್ಧ ಜನರ ತಲೆಗೆ ಕೊರೆಯುವ ಕುರಿತು ಕಳೆದ ಕಂತಿನಲ್ಲಿ ನೋಡಿದ್ದಿರಿ. ಈ ಹೊಸ, ರಮ್ಯ, ಅದ್ಭುತ ಕಾಲ್ಪನಿಕ ಇತಿಹಾಸದ ಉದ್ದೇಶವಾದರೂ ಏನು? ಸುಳ್ಳಿನ ಈ ಅದ್ಭುತ ನಿರೂಪಣೆಯನ್ನು ಹೇಗೆ ರಚಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ?

ಇದು “ಇತಿಹಾಸದ ಕೇಸರಿಕರಣ” ಎಂದು ಕರೆಯಲ್ಪಡುವ ಯೋಜಿತ ಬಹುಮುಖ ಕಾರ್ಯಾಚರಣೆಯಾಗಿದ್ದು, ಪ್ರಾಥಮಿಕವಾಗಿ ಇದರ ಗುರಿಗಳೆಂದರೆ:

“ಹಿಂದೂ” ನಾಗರಿಕತೆಯನ್ನು ಅಪ್ರತಿಮ, ಮುರಿಯಲಾಗದ ಮತ್ತು ಕಾಲಾತೀತ ಕಾಲ್ಪನಿಕ ಶ್ರೇಷ್ಠತೆಯ ಸ್ಥಿತಿಗೆ ಏರಿಸುವುದು.

“ಮುಸ್ಲಿಂ” ಯುಗವನ್ನು (ಮೊಘಲರು ಮತ್ತು ಸುಲ್ತಾನರು) 1,000 ವರ್ಷಗಳ “ಗುಲಾಮಗಿರಿ”, ವಿದೇಶಿ ಪ್ರಾಬಲ್ಯ ಮತ್ತು ನಿರಂತರ ದೇವಾಲಯ ನಾಶದ ವಿನಾಶಕಾರಿ ಅವಧಿಯಾಗಿ ಚಿತ್ರಿಸುವುದು – ಹೀಗೆ ಇಂದಿನ ಧಾರ್ಮಿಕ ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರ ವಿರುದ್ಧ ದ್ವೇಷದ ಬೀಜಗಳನ್ನು ಬಿತ್ತುವುದು.

ಭಾರತದ ಶೋಷಿತರೂ ಅವುಗಳನ್ನೆಲ್ಲಾ ಮರೆತು, ತಮ್ಮ ಭವ್ಯ ಇತಿಹಾಸದ ಬಗ್ಗೆ ಭ್ರಮಿಸಿ, ಸಂಭ್ರಮಿಸುವಂತೆ ಮಾಡುವುದು.

ಈ ಯೋಜನೆಯನ್ನು ಹಲವಾರು ಆಯಾಮಗಳಲ್ಲಿ ಕಾರ್ಯಗತಗೊಳಿಸಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಈ ನಿರೂಪಣೆಯನ್ನು ತಳಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ತಲೆಗಳಿಗೆ ಕೊರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಹಲವು ವಿಧಾನ, ಸಾಧನಗಳನ್ನು ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ.

​ಪುರಾತತ್ವ ಸ್ಥಳಗಳು ಮತ್ತು ಸಂಸ್ಥೆಗಳ ವಶೀಕರಣ: ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಮಹತ್ವದ ಮಸೀದಿ ಅಥವಾ ಸ್ಮಾರಕದ ಕೆಳಗೆ ಹಿಂದೂ ದೇವಾಲಯಗಳ “ಪುರಾವೆ”ಯನ್ನು “ಕಂಡುಹಿಡಿ”ಯುವಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಿನ ಗಮನ ಇರಿಸಲಾಗಿದೆ. ಇದು ಅವುಗಳನ್ನು ಕಾನೂನುಬದ್ಧವಾಗಿ ಮತ್ತು ಸಾಂಕೇತಿಕವಾಗಿ ಮರಳಿ ಪಡೆಯುವ ಗುರಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ. (ಅಯೋಧ್ಯೆ, ಕಾಶಿ, ಮಥುರಾ ಇತ್ಯಾದಿ ಸೇರಿ ದೇಶದೆಲ್ಲೆಡೆ ಕೆದಕಿಬೆದಕಿ ವಿವಾದ ಹುಟ್ಟುಹಾಕುವುದು). ಬಹು ಮುಖ್ಯವಾಗಿ, ಶೈಕ್ಷಣಿಕ ಮತ್ತು ಐತಿಹಾಸಿಕ ಸಂಶೋಧನೆಯಲ್ಲಿ ಮಾನದಂಡಗಳನ್ನು ಎತ್ತಿಹಿಡಿಯಲು ಸ್ಥಾಪಿಸಲಾದ ಭಾರತೀಯ ಐತಿಹಾಸಿಕ ಸಂಶೋಧನಾ ಮಂಡಳಿ (ICHR)ಯೇ- ಈ ಪರಿಷ್ಕರಣಾ ಕಾರ್ಯಸೂಚಿಗೆ ಬೆಂಬಲ ನೀಡುವುದೇ ಮುಖ್ಯ ಅರ್ಹತೆಯಾಗಿರುವ ನಕಲಿ ವಿದ್ವಾಂಸರನ್ನು ಉತ್ತೇಜಿಸುತ್ತಿದೆ ಎಂದು- ಪದೇ ಪದೇ ಆರೋಪಕ್ಕೆ ಗುರಿಯಾಗಿದೆ. ವಾಸ್ತವದಲ್ಲಿ ಇದು ಬರೇ ಆರೋಪವಲ್ಲ! ಕಣ್ಣಿಗೆ ರಾಚುವ ಸತ್ಯ!

​ನಗರಗಳು ಮತ್ತು ಸ್ಥಳಗಳನ್ನು ಮರುನಾಮಕರಣ ಮಾಡುವುದು: ನಗರದ ಹೆಸರುಗಳನ್ನು (ಉದಾ: ಅಲಹಾಬಾದ್‌ನಿಂದ ಪ್ರಯಾಗ್‌ರಾಜ್‌ಗೆ) ಹಿಂದೂ-ಕೇಂದ್ರಿತ ಹೆಸರುಗಳಿಗೆ ಬದಲಾಯಿಸುವ ಮೂಲಕ ಮೊಘಲ್ ಅಥವಾ ಮುಸ್ಲಿಂ ಭೂತಕಾಲದ ಐತಿಹಾಸಿಕ ಸಂಪರ್ಕಗಳನ್ನು ಸುಲಭವಾಗಿ ಅಳಿಸಿಹಾಕುವುದು, ಆ ಮೂಲಕ ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಸ್ಥಳವನ್ನು ಮರಳಿ ಪಡೆಯುವುದು ಮತ್ತು “ಆಕ್ರಮಣಕಾರರ” (ಅಂದರೆ, ಮುಸ್ಲಿಮರ) ಸ್ಮರಣೆಯನ್ನು ಭೌತಿಕವಾಗಿ ತೆಗೆದುಹಾಕಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುವುದು. ಇಲ್ಲವೇ ಕ್ರೂರಿಗಳು, ಅನಾಗರಿಕರು ಎಂದು ಬಿಂಬಿಸುವುದು. ಜೊತೆಗೆ ಅಪ್ಪಟ ಗ್ರಾಮೀಣ ಹೆಸರುಗಳನ್ನು ಸಂಸ್ಕೃತಕ್ಕೆ ಬದಲಿಸಿ, ಶೂದ್ರ ದಲಿತ ಸ್ಮೃತಿಗಳನ್ನೂ ಗೊತ್ತೇ ಆಗದಂತೆ ಅಳಿಸುವುದು.

ವೈದಿಕ/ಸಂಸ್ಕೃತಕ್ಕೆ ಪ್ರಾಮುಖ್ಯತೆ: ಸಂಸ್ಕೃತವನ್ನು “ಎಲ್ಲಾ ಭಾರತೀಯ ಭಾಷೆಗಳ ತಾಯಿ” ಎಂದು ಪ್ರಚಾರ ಮಾಡುವುದು ಮತ್ತು ಮಹಾಕಾವ್ಯಗಳಿಂದ (ರಾಮಾಯಣ ಮತ್ತು ಮಹಾಭಾರತದಂತಹ) ಪೌರಾಣಿಕ ವೃತ್ತಾಂತಗಳನ್ನು ನೇರವಾಗಿ ಐತಿಹಾಸಿಕ ಕಾಲಮಾನಗಳಲ್ಲಿ ಸಂಯೋಜಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುವುದು, ಒಂದು ಪುರಾಣ ಮತ್ತು ದಾಖಲಿತ ಇತಿಹಾಸದ ನಡುವಿನ ರೇಖೆಯನ್ನು ಮಸುಕುಗೊಳಿಸುವುದು. ನೇರವಾಗಿ ಕಾಲ್ಪನಿಕ ಪುರಾಣವನ್ನೇ ಇತಿಹಾಸ ಮಾಡಿಬಿಡುವುದು, ಸಂಸ್ಕೃತದ ಜೊತೆಗೆ ಹಿಂದಿ ಹೇರಿಕೆ ಮತ್ತು ಅದಕ್ಕೆ ಸಂಸ್ಕೃತದಂತಾ ಸ್ಥಾನಮಾನ ನೀಡುವುದು.

ಪಠ್ಯಪುಸ್ತಕಗಳಿಗೆ ವಿಷ!

ಮೇಲೆ ಹೇಳಿರುವ ಅಭಿಯಾನದಲ್ಲಿ ಅತ್ಯಂತ ನಿರ್ಣಾಯಕ ಅಂಶವೆಂದರೆ, ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಶೈಕ್ಷಣಿಕ, ಸಂಶೋಧನೆ ಮತ್ತು ತರಬೇತಿ ಕೇಂದ್ರ- NCERTಯ ಪಠ್ಯಪುಸ್ತಕ ಪರಿಷ್ಕರಣೆ. ನೀವು ಸುಳ್ಳು ಮತ್ತು ಸರಳ ವೈಭವೀಕರಣದ ರೆಡಿಮೇಡ್ ಇತಿಹಾಸವನ್ನು ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಕಲಿಸಬಹುದಾದಾಗ, ಸಂಕೀರ್ಣವಾದ ಸಂಗತಿಗಳನ್ನು ಏಕೆ ಕಲಿಸಬೇಕು? ಈ ವಿಧಾನವು ಅದರ ಸರಳತೆಯಲ್ಲಿ ಸೊಗಸಾಗಿದೆ: ಮುಸ್ಲಿಮರ ಕುರಿತು ಸಂಕೀರ್ಣವನ್ನು ಅಳಿಸಿಹಾಕುವುದು, ಕೆಟ್ಟದ್ದನ್ನು ಎತ್ತಿ ತೋರಿಸುವುದು ಮತ್ತು ಒಳ್ಳೆಯದನ್ನು ನಿರ್ಲಕ್ಷಿಸುವುದು.

ಮೊದಲನೆಯದಾಗಿ, ದೆಹಲಿ ಸುಲ್ತಾನರು ಮತ್ತು ಮೊಘಲ್ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯದ ಆಡಳಿತ, ಸಂಯೋಜಿತ ಬಹು ಸಂಸ್ಕೃತಿ ಮತ್ತು ಸಾಧನೆಗಳನ್ನು ವಿವರಿಸುವ ವ್ಯಾಪಕ ಅಧ್ಯಾಯಗಳಿಗೆ ತೀವ್ರವಾಗಿ ಕತ್ತರಿ ಹಾಕಲಾಗಿದೆ ಅಥವಾ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ತೆಗೆದುಹಾಕಲಾಗಿದೆ. ಮೊಘಲರು ಮೂರು ಶತಮಾನಗಳ ಕಾಲ ಆಳ್ವಿಕೆ ನಡೆಸಿದರು ಮತ್ತು ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ವಿಶ್ವದ ಅತ್ಯಂತ ಮುಂದುವರಿದ ಆರ್ಥಿಕತೆ ಮತ್ತು ಅತ್ಯಾಧುನಿಕ ಆಡಳಿತವನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಿದರು ಎಂದು ಕಲಿಯಲು ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ಸಮಯ ವ್ಯರ್ಥ ಮಾಡಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ. ಇಲ್ಲ, ಅದು ಬೇಡವೇ ಬೇಡ! ಹೊಸ ನಿರೂಪಣೆಯು ಅವರು ಕೇವಲ 1,000 ವರ್ಷಗಳ “ಗುಲಾಮಗಿರಿ”ಯನ್ನು ತಂದ ವಿದೇಶಿ ಆಕ್ರಮಣಕಾರರು ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತದೆ. ಅಷ್ಟೇ ಸಾಕು!

ಎರಡನೆಯದಾಗಿ, ನಿರ್ಣಾಯಕ ಐತಿಹಾಸಿಕ ಘಟನೆಗಳು ಮತ್ತು ಸಾಮಾಜಿಕ ಸಂದರ್ಭವನ್ನು ಸರಳವಾಗಿ ಕಣ್ಮರೆಯಾಗುವಂತೆ ಮಾಡಲಾಗಿದೆ:
2002ರ ಗುಜರಾತ್ ಗಲಭೆಗಳು ಮತ್ತು ನಂತರದ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಮಾನವ ಹಕ್ಕುಗಳ ಆಯೋಗದ (NHRC) ನಿರ್ಣಾಯಕ ವರದಿಗಳ ಉಲ್ಲೇಖಗಳನ್ನು ಅಳಿಸಲಾಗಿದೆ. ಕೋಮು ಹಿಂಸಾಚಾರದ ವಿರುದ್ಧ ಸಾಂಸ್ಥಿಕ ಟೀಕೆಯನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಬಿಟ್ಟುಬಿಡಬಹುದಾದರೆ, ಯಾಕೆ “ಅದನ್ನೆಲ್ಲಾ” ಸುಮ್ಮಸುಮ್ಮನೆ ಕಲಿಸಿ ಭಾರತ ಮತ್ತು ವಿಶ್ವಗುರುಗಳ ಹೆಸರಿಗೆ ಕಳಂಕ ತರಬೇಕು?

ಹಿಂದೂ ಉಗ್ರವಾದದ ಪ್ರತಿಪಾದಕರು ಮಹಾತ್ಮಾ ಗಾಂಧಿಯವರನ್ನು ಹೇಗೆ ದ್ವೇಷಿಸುತ್ತಿದ್ದರು ಮತ್ತು ಅವರ ಹತ್ಯೆಯ ನಂತರ ಆರ್‌ಎಸ್‌ಎಸ್ಸನ್ನು ಏಕೆ ನಿಷೇಧಿಸಲಾಯಿತು, ಆಗಿನ ಕೇಂದ್ರ ಗೃಹ ಸಚಿವ, ಸ್ವತಃ ಬಿಜೆಪಿಯೇ ಪ್ರತಿಮೆ ನಿರ್ಮಿಸಿ ತನ್ನವನೆಂದು ಬಿಂಬಿಸಿರುವ ವಲ್ಲಭ ಭಾಯ್ ಪಟೇಲರೇ ಅದನ್ನು ಮಾಡಿದ್ದರು ಎಂದು ತಿಳಿಸುವ ಉಲ್ಲೇಖಗಳನ್ನು ತೆಗೆದುಹಾಕಲಾಗಿದೆ. ಇದು ಹಿಂದೂ ಉಗ್ರವಾದ ಮತ್ತು ಗಾಂಧಿ ಹತ್ಯೆಯ ನಡುವಿನ ಐತಿಹಾಸಿಕ ಸಂಬಂಧವನ್ನು ಸುಲಭವಾಗಿ ಬೇರ್ಪಡಿಸುತ್ತದೆ.

‘ದಲಿತ’ ಎಂಬ ಪದವನ್ನೇ ಮತ್ತು ಜಾತಿ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯೊಳಗಿನ ಶತಮಾನಗಳ ತಾರತಮ್ಯವನ್ನು ಎತ್ತಿ ತೋರಿಸುವ ಅದರ ಬಳಕೆಯನ್ನೇ ಸಾಮಾಜಿಕ ಮತ್ತು ರಾಜಕೀಯ ಜೀವನದ ಪುಸ್ತಕಗಳಿಂದ, ಕಥಾನಕಗಳಿಂದ ತೆಗೆದುಹಾಕಲಾಗಿದೆ. ಇಲ್ಲಿನ ಗುರಿಯೆಂದರೆ, ಸಾಮಾಜಿಕ ಅನ್ಯಾಯಗಳು ವ್ಯವಸ್ಥಿತ ವಾಸ್ತವಗಳಲ್ಲ; ಬದಲಾಗಿ ಸಣ್ಣಪುಟ್ಟ ಘಟನೆಗಳು ಮಾತ್ರವೇ ಎಂದು ಬಿಂಬಿಸಿ, ಎಲ್ಲವೂ ಚಂಗಾಸಿಯಾಗಿರುವ ಸೌಹಾರ್ದಯುತವಾದ “ಭ್ರಮೆಯ ಭೂತಕಾಲ”ವನ್ನು ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸುವುದು.

ಮೂರು ಶತಮಾನಗಳ ಮೊಘಲ್ ಇತಿಹಾಸದ ಬದಲಿಗೆ, ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಈಗ “ಪವಿತ್ರ ಭೂಗೋಳಶಾಸ್ತ್ರ” ಮತ್ತು ಮಹಾ ಕುಂಭಮೇಳದಂತಹ ವಿಷಯಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಪಾಠಗಳನ್ನು ಓದುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಅದು ಅಕ್ಬರ್ ಅಥವಾ ಶಹಜಹಾನ್ ಆಳ್ವಿಕೆಗಿಂತ ರಾಜಕೀಯ ಮತ್ತು ಆರ್ಥಿಕ ಇತಿಹಾಸವನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಹೆಚ್ಚು ಪ್ರಸ್ತುತವಾಗಿವೆಯಂತೆ!

ಮೌನದ ಧ್ವನಿ: ಇತಿಹಾಸಕಾರರ ಮರುಏಟು

ನಕಲಿ ಇತಿಹಾಸದ ನಿರೂಪಣೆಯ ಪ್ರತಿಪಾದಕರಿಂದ “ಎಡಪಂಥೀಯರು” ಅಥವಾ “ಮಾರ್ಕ್ಸ್‌ವಾದಿಗಳು” ಎಂದು ಅವಹೇಳನಕಾರಿಯಾಗಿ ಹಣೆಪಟ್ಟಿ ಕಟ್ಟಲ್ಪಟ್ಟ ಮುಖ್ಯವಾಹಿನಿಯ ಇತಿಹಾಸಕಾರರು, ಈ ಹೊಸ ಪರಿಷ್ಕರಣೆಗಳನ್ನು “ಹುಸಿ-ವಿದ್ವತ್” ಮತ್ತು “ವಿವಾದಾತ್ಮಕ ಫ್ಯಾಂಟಸಿ” ಎಂದು ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ ಖಂಡಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.

ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ಪಿ.ಎನ್. ಓಕ್ ಅವರ ಹೇಳಿಕೆಗಳನ್ನು ಸುಪ್ರೀಂ ಕೋರ್ಟ್ ಸ್ವತಃ ತಳ್ಳಿಹಾಕಿದೆ. ತಾಜ್ ಮಹಲ್ ಬಗ್ಗೆ ವಿಚಾರಣೆಯ ವೇಳೆ “ಅವರ ಬಾನೆಟ್‌ನಲ್ಲಿ ಜೇನುನೊಣ” ಹೊಕ್ಕಿದೆ ಎಂದು ಕೋರ್ಟ್ ವ್ಯಂಗ್ಯವಾಗಿ ಹೇಳಿತ್ತು! ಗೈಲ್ಸ್ ಟಿಲ್ಲೊಟ್ಸನ್‌ರಂತಹ ಪ್ರಸಿದ್ಧ ಶೈಕ್ಷಣಿಕ ಇತಿಹಾಸಕಾರರು ಓಕ್ ಅವರ ಕೃತಿಯನ್ನು “ಹುಸಿ-ವಿದ್ವತ್ತಿನ ಆಶ್ಚರ್ಯಕರ ತುಣುಕು” ಎಂದು ಕರೆದಿದ್ದಾರೆ. ತನ್ನ ವಾದದ ಐತಿಹಾಸಿಕ ಕಾಲಮಾನವನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸಲು ಯಾವುದೇ ಪುರಾವೆಗಳನ್ನು ಓಕ್‌ ನೀಡುವುದಿಲ್ಲ ಮತ್ತು ಅದು “ಕತ್ತೆ ವ್ಯುತ್ಪತ್ತಿ”ಗಿಂತ (donkey etymology) ಹೆಚ್ಚೇನನ್ನೂ ಅವಲಂಬಿತವಾಗಿಲ್ಲ ಎಂದು ಅವರು ಗಮನಿಸಿದ್ದಾರೆ. ವಿದೇಶಿ ಪದಗಳಿಗೆ ಸಂಸ್ಕೃತ ಧ್ವನಿ-ಸಮಾನತೆಯನ್ನು ಕಂಡುಹಿಡಿಯುವುದಷ್ಟೇ ಓಕ್‌ನ ಸಂಶೋಧನೆ (ವಾಟಿಕಾದಿಂದ ವ್ಯಾಟಿಕನ್‌ನಂತೆ) ಉಳಿದದ್ದೆಲ್ಲಾ ಅಪ್ಪಟ ಕಟ್ಟುಕತೆ! ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾ- ಅಸ್ತ್ರಾಲಯ- ಹೀಗೆ ನೂರಾರು ಸಿಗುತ್ತವೆ!

ಇದಲ್ಲದೆ, ರೊಮಿಲಾ ಥಾಪರ್ ಮತ್ತು ಆದಿತ್ಯ ಮುಖರ್ಜಿ ಅವರಂತಹ ಇತಿಹಾಸಕಾರರು ಐಸಿಎಚ್‌ಆರ್‌ಗೆ ಮಾಡಲಾದ ರಾಜಕೀಯ ನೇಮಕಾತಿಗಳನ್ನು ಪದೇ ಪದೇ ಖಂಡಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಇದು ನಿಜವಾದ ಇತಿಹಾಸಕಾರರ ಜಾಗಕ್ಕೆ- ಸರಕಾರದ ಕಾರ್ಯಸೂಚಿಗೆ ಸರಿಹೊಂದುವಂತೆ ಇತಿಹಾಸವನ್ನು “ಆಯುಧ” ಮಾಡುವುದು, “ಸೃಷ್ಟಿಸುವುದು” ಮತ್ತು “ಅಳಿಸುವುದು” ಮುಂತಾದ ಗುರಿ ಹೊಂದಿರುವ ನಕಲಿ ಸಿದ್ಧಾಂತಿಗಳನ್ನು ತರುತ್ತಿದೆ ಎಂದು ಇಂತವರು ವಾದಿಸುತ್ತಾರೆ. ಇತಿಹಾಸವು ಕೇವಲ “ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಸ್ಮರಣೆ” ಅಥವಾ ಪುರಾಣವಲ್ಲ, ಬದಲಾಗಿ ಅದು ದಾಖಲಿತ ಪುರಾವೆಗಳು ಮತ್ತು ವಿಮರ್ಶಾತ್ಮಕ ಸಂಶೋಧನೆಯನ್ನು ಆಧರಿಸಿರಬೇಕು ಎಂದು ಅವರು ಒತ್ತಿ ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ಆರ್ಯನ್ ವಲಸೆ ಸಿದ್ಧಾಂತ (AMT)ವು ಭಾಷಾಶಾಸ್ತ್ರಜ್ಞರು ಮತ್ತು ತಳಿಶಾಸ್ತ್ರಜ್ಞರಲ್ಲಿ ಒಮ್ಮತವಾಗಿ ಮೂಡಿ, ಉಳಿದುಬಂದಿದೆ. ಇತ್ತೀಚಿನ ವಂಶವಾಹಿ (ಡಿಎನ್ಎ ನಕ್ಷೆ) ಸಂಶೋಧನೆಗಳೂ ಅದನ್ನು ನಿರಾಕರಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲದಷ್ಟು ಖಚಿತಪಡಿಸಿವೆ.

ಆದರೆ “ಸ್ಥಳೀಯ” ಮೂಲದ ಕಥೆ (OIT)ಯನ್ನು ಎಂದರೆ, ಆರ್ಯರೇ ಮೂಲನಿವಾಸಿಗಳಾಗಿದ್ದು ಭಾರತದಿಂದ ವಲಸೆ ಹೋದವರು ಎಂಬ ಕಟ್ಟು ಕತೆಯನ್ನು  ಬುಡಮೇಲು ಮಾಡುವ, ಪರಿಶೀಲಿಸಬಹುದಾದ ಮಾಹಿತಿ, ದತ್ತಾಂಶಗಳನ್ನು ರಾಜಕೀಯವಾದ “ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತಾವಾದಿ ಆತಂಕ”ದ ಕಾರಣದಿಂದ ನಿರ್ಲಕ್ಷಿಸಲಾಗುತ್ತಿದೆ.

ಕೊನೆಗೆ…

ಅಂತಿಮವಾಗಿ, ಇತಿಹಾಸವನ್ನು ಪುನಃ ಬರೆಯುವ ಯೋಜನೆಯು ಇರುವುದು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಸತ್ಯವನ್ನು ಕಂಡುಹಿಡಿಯುವ ಬಗ್ಗೆ ಅಲ್ಲವೇ ಅಲ್ಲ; ಇದು- “ಗಾಯಗೊಂಡಿರುವ” ಹಿಂದೂ, ಹಿಂದೆ “ಶ್ರೇಷ್ಟವಾಗಿದ್ದ”, “ಮಹಾನ್” ಆಗಿದ್ದ ತನ್ನ “ನಾಗರಿಕತೆ”ಯ ಬಗ್ಗೆ ಹೆಮ್ಮೆಯ ಭಾವನೆಯನ್ನು ಹೊಂದುವಂತೆ ಮಾಡುವ ಕಾಲ್ಪನಿಕ  ಕತೆಗಳ ಮೂಲಕ ತಯಾರಿಸುವ ಬಗ್ಗೆ ಇದೆ. ಹಿಂದಿನ ಸಂಕೀರ್ಣತೆಗಳನ್ನು, ಜಾತಿ ಆಧರಿತ ದಮನಕಾರಿ, ಶೋಷಕ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ಜನರ ಸಾಮೂಹಿಕ ನೆನಪಿನಿಂದ ಅಳಿಸಿಹಾಕುವ ಮೂಲಕ ಮತ್ತು “ಆಕ್ರಮಣಕಾರ”ರನ್ನು  ರಾಕ್ಷಸೀಕರಿಸುವ ಮೂಲಕ, ಈ ಗುರಿಯನ್ನು ಸಾಧಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ: ಅದುವೇ ಹಿಂದೂಗಳು ಎಂದೆಂದಿಗೂ ಶ್ರೇಷ್ಟರಾಗಿದ್ದರು, ಜಗನ್ಮಾನ್ಯರಾಗಿದ್ದರು ಎಂಬ ಅದ್ಭುತ, ಸರಳ ಸುಳ್ಳು ನಿರೂಪಣೆ, ಮತ್ತು ಇಂದಿನ ಯಾವುದೇ ಸಮಸ್ಯೆಗಳನ್ನು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ “ಹೊರಗಿನವರ” ತಪ್ಪು ಎಂದು ಅವರ ತಲೆಗೆ ಹೊರಿಸುವುದು. ಹಾಗಾಗಿ, ಈ ಹೊಸ, ಸುಧಾರಿತ ಮತ್ತು ವಾಸ್ತವ ಹಾಗೂ ಆಧಾರಗಳು ಕೇವಲ ಐಚ್ಛಿಕ ಮತ್ತು ಕಾಲ್ಪನಿಕವಾಗಿರುವ ಇತಿಹಾಸವನ್ನು ಒಪ್ಪಿ, ನಂಬಿ, ಆನಂದಿಸಿ, ಎದೆ ಉಬ್ಬಿಸಿ, ಎಲ್ಲವೂ ಚೆಂಗಾಸಿ ಎಂದು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಿ! ಇದು ಬೇರಾವುದಕ್ಕೂ ಅಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಬೇಗಡೆ ದೇಶಭಕ್ತರ ಹುಸಿ, ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಸ್ವಾಭಿಮಾನಕ್ಕೆ ಅತ್ಯಗತ್ಯವಾಗಿದೆ!

ವಿ.ಸೂ.: ಇದೇ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿ, ಭಾರತವು ಹಲವು ಕ್ಷೇತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಜಗತ್ತಿಗೆ ಅಸಾಮಾನ್ಯ ಕೊಡುಗೆಗಳನ್ನು ಬೇರೆ ಕೆಲವು ದೇಶಗಳಂತೆಯೇ ನೀಡಿದೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಮರೆಯಬಾರದು. ಆದರೆ, ಅವುಗಳಿಗೆ ಕಟ್ಟು ಕತೆಗಳ ಸುಳ್ಳು ಇತಿಹಾಸ ಅಗತ್ಯವಿಲ್ಲ!