ಮರುಭೂಮಿಯ ಹೂವು….

ಮೂರು ವರ್ಷ ಗಳ ಕಾಲ ಅವಳ ತುಟಿಗಳಿಗೆ ನಕ್ಕು ಗೊತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ.. ಹರಿದು ರಕ್ತ ಸುರಿಸುತ್ತಿದುದಷ್ಟೆ ತುಟಿಗಳಿಗೆ ಗೊತ್ತಿತ್ತು. ಆದ್ರೆ ಆ ರಾತ್ರಿ ಅವಳ ತುಟಿಗಳಷ್ಟೇ ಹರಿದಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವಳು ಇಷ್ಟ ಪಟ್ಟು ಓದಿ ಸಂಪಾದಿಸಿದ್ದ degree, highschool ಮತ್ತೆ PU certificate ಗಳೂ… ಎಲ್ಲಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಅವಳ ಮನಸ್ಸು….! ಇದು ಟೆಕ್ಕಿ ಕಾವ್ಯಶ್ರೀ ಬರೆಯುವ ಟೆಕ್ಕಿ ಡೈರೀಸ್‌ ನ ಎರಡನೇ ಕಂತು

“Paradoxically, the ability to be alone is the condition for the ability to love.”

~Ericch Fromm

———————–

ಅಲಾರಂ ನ ಸದ್ದಿಗೆ ತಡಬಡಾಯಿಸಿ ಎದ್ದಿದ್ದಳು ಆಕಾಂಕ್ಷ… ಸಮಯ 8.30 ಆಗಿತ್ತು..

“Oops, I over slept” ಅಂತ ಗೊಣಗಿಕೊಳ್ಳುತ್ತ ಎದ್ದು ಸ್ನಾನಕ್ಕೆ ಹೋದಳು.

ಆಫೀಸ್ ಏನು ದೂರ ಇರಲಿಲ್ಲ.

ರೈನ್ಬೊ ಟೆಕ್ ಪಾರ್ಕಿನ ಪಕ್ಕದಲ್ಲೇ ಇದ್ದ gated community ಗೆ ಬಂದು ನಾಲ್ಕು ತಿಂಗಳುಗಳಾಗಿದ್ದವು.

COVID ನ ಸುಳಿವೇ ಇಲ್ಲ ಈಗೆಲ್ಲೂ.New normal ನಿಂದ back to the office ಶುರು ಆಗಿ ಎರಡು ತಿಂಗಳಾಗಿತ್ತು.

ಶಾಲೆಗಳಲ್ಲಿ ಬೇಸಿಗೆ ರಜೆಯ ನಂತರ “ಬಾ ಮರಳಿ ಶಾಲೆಗೆ” campaign ನೆನಪಾಗಿ ನಕ್ಕಿದ್ದಳು ಆಕಾಂಕ್ಷ…

ಫೋನ್ ಚಾರ್ಜಿಗೆ ಹಾಕುವಾಗ ವಾಟ್ಸಪ್ ನಲ್ಲಿ ಸಮರ್ಥನ ಮೆಸೇಜ್ ಬಂದಿತ್ತು… ಮುಗುಳ್ನಕ್ಕು ಫೋನ್ ಚಾರ್ಜಿಗೆ ಹಾಕಿದಳು…

“ಇವಳೇನು ಆಫೀಸ್ ಗೆ ಕೆಲ್ಸ ಮಾಡೋಕೆ ಹೋಗ್ತಾಳಾ ಇಲ್ಲ ಶೋಕಿ ಮಾಡಕ್ಕೆ ಹೋಗ್ತಾಳ??”

ಕಾಜಲ್ ಹಚ್ಚುವಾಗ ಅತ್ತೆಯ ಕೊಂಕು ಮಾತು ಕಿವಿಗೆ ಬಿದ್ದಂತಾಗಿ ಬೆಚ್ಚಿದ್ದಳು ಆಕಾಂಕ್ಷ. 

ಪ್ರೀತಿಸಿಯೆ ಮದುವೆಯಾದದ್ದು. ಎಲ್ಲರನ್ನು ಎದುರಿಸಿ ಹಠ ಮಾಡಿ ಮದುವೆಯಾಗಿದ್ದು.

ಎಷ್ಟು ಚಂದದ ದಿನಗಳು ಅವು.  ಕಾಲೇಜ್ ಬಸ್ಸಿನಿಂದ ಇಳಿದಿದ್ದಾಗ ಕಣ್ಣು ಮಿಟುಕಿಸದೆ ನೋಡಿದ್ದಳು ಅಂದು ಅವನನ್ನ. ಅಂದೇ ಫೇಸ್ ಬುಕ್ಕಿನಲ್ಲಿ ಮಾತುಕತೆ ಶುರುವಾಗಿತ್ತು. ತಿಂಗಳು ಕಳೆಯುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಇಬ್ಬರು ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಒಟ್ಟಿಗೆ ಬೈಕಿನಲ್ಲಿ ಬರುವಷ್ಟು ಹತ್ತಿರವಾಗಿದ್ದರು….

ಹತಾಶೆಯ ನಗು…

ಆ ದಿನಗಳು ಹಾಗೆ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಮದುವೆಯ ಆನಂತರ ಅವನ ಒಂದೊಂದೇ ಮುಖಗಳು ಆಚೆ ಬರಲು ಶುರು ಮಾಡಿದ್ದವು.

ನೈಟ್ ಶಿಫ್ಟ್ ಮುಗಿಸಿ ಬಂದಿದ್ದಳು ಅಂದು. ಆಫೀಸ್ ಕ್ಯಾಬ್ ನಲ್ಲೆ ಬಂದಿಳಿದದ್ದು.. 

ನಮ್ಮದೇ ಕಡೆ ಡ್ರಾಪ್ ಆಗಿದ್ದರೆ ನಮ್ಮೊಟ್ಟಿಗೆ ಸೆಕ್ಯೂರಿಟಿ ಬರ್ತಾರೆ. ಇಲ್ಲವಾದರೆ ನಮ್ಮ ಟ್ರಿಪ್ ನಲ್ಲಿ ಬರುವ ಯಾರಾದರೂ male employees ನಮ್ಮನ್ನ ಎಸ್ಕಾರ್ಟ್ ಮಾಡ್ತಾರೆ. ಅವಳ ರೂಟ್ ನಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ಹುಡುಗ ಇದ್ದ. ಪ್ರತಿ ದಿನ ಒಟ್ಟಿಗೆ commute ಮಾಡುವ ಕಾರಣ ಆ ಕ್ಯಾಬ್ ನ ಎಲ್ಲರೂ ಕ್ಲೋಸ್ ಆಗಿದ್ದರು.‌

ಅಂದು ಅಪಾರ್ಟ್‌ಮೆಂಟ್ ನಲ್ಲಿ ಪವರ್ ಕಟ್ ಆಗಿದ್ದ ಕಾರಣ ಲಿಫ್ಟ್ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಆ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಆ ಹುಡುಗ ಆಕಾಂಕ್ಷಳ ಜೊತೆ ಅವಳ ಡೋರ್ ಸ್ಟೆಪ್ ವರೆಗೂ ಬಿಟ್ಟು ಬಂದಿದ್ದ… ಅಂದೇ 2 ಗಂಟೆ ರಾತ್ರಿ ಅಂತ ನೋಡದೆ ಅವಳ ತಾಯಿಗೆ ಕರೆ ಹೋಗಿತ್ತು ಅತ್ತೆಯಿಂದ. ಇದಕ್ಕೆ ಅವನ ಕುಮ್ಮಕ್ಕು ಇರದಿರಲಿಲ್ಲ.ಹಾಗಂತ ಅವನೇನೂ ಬೇರೆ ಪ್ರೊಫೆಷನ್ ಅಲ್ಲ. ಅವನೂ ಎಂಜಿನಿಯರ್ರೇ …

ಇತ್ತೀಚೆಗ್ಯಾಕೊ ಅವನ ನಡೆವಳಿಕೆ ಗಳು ತುಂಬಾ ಬದಲಾಗಿದ್ದವು. ಆಕಾಂಕ್ಷಳ ಸಂಬಳ ಅವನಿಗಿಂತ ಜಾಸ್ತಿ ಇದ್ದದ್ದೇ ಅವನ ಆ ಅಸಹನೆಗೆ ಕಾರಣ…

Lockdown ಅನೌನ್ಸ್ ಮಾಡೋಕೆ 3 ದಿನ ಮುಂಚೆ ಮಧ್ಯ ರಾತ್ರಿ ಅವಳದೇ ಮನೆಯಿಂದ ಹೊರದಬ್ಬಲ್ಪಟ್ಟಾಗ ರಕ್ತ ಸೋರುತ್ತಿದ್ದ ಕಿವಿ, ಹರಿದ ತುಟಿ. ಮೂರು ವರ್ಷ ಗಳ ಕಾಲ ಅವಳ ತುಟಿಗಳಿಗೆ ನಕ್ಕು ಗೊತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ.. ಹರಿದು ರಕ್ತ ಸುರಿಸುತ್ತಿದುದ್ದಷ್ಟೆ ತುಟಿಗಳಿಗೆ ಗೊತ್ತಿತ್ತು. ಆದ್ರೆ ಆ ರಾತ್ರಿ ಅವಳ ತುಟಿಗಳಷ್ಟೇ ಹರಿದಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವಳು ಇಷ್ಟ ಪಟ್ಟು ಓದಿ ಸಂಪಾದಿಸಿದ್ದ degree, highschool ಮತ್ತೆ PU certificate ಗಳು. ಎಲ್ಲಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಅವಳ ಮನಸ್ಸು.

ಹೇಗೋ ಆ ರಾತ್ರಿ watchman ನ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಅವನ ಹೆಂಡತಿ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದ ಡಾರ್ಟ್ pain killer ತಿಂದು ಮಲಗಿದ್ದಷ್ಟೆ. 

ಎರಡು ಗಂಟೆಗೆಲ್ಲ ಮತ್ತೆ ಅಸಾಧ್ಯ ನೋವು. ಕಿವಿ ಇಂದ non-stop ಆಗಿ Fluid ಸೋರ್ತ ಇತ್ತು. ಬಲಗಿವಿ ಒಂದು ಚೂರೂ ಕೇಳಿಸ್ತ ಇರ್ಲಿಲ್ಲ. ಈ ರಾತ್ರಿಯಲ್ಲಿ ಯಾರ್ ಇರ್ತಾರೆ? COVID ನ ಭಯ ಬೇರೆ. ಹೇಗೋ ಹೊತ್ತು ಹುಟ್ಟಿಸಿದಳು.

ಬೆಳಕರಿದ ತಕ್ಷಣ ಅಣ್ಣನಿಗೆ ಕರೆ ಮಾಡಿದಳು. ಅಣ್ಣ, ಮತ್ತೆ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗಬೇಡ ಅಂದೆ ಕೇಳ್ದ ನನ್ ಮಾತ್ನ ಅಂತ ಬೈಕೊಂಡೇ, ಅಲ್ಲೇ ಹತ್ತಿರದಲ್ಲಿದ್ದ ಅವ್ನ ಸ್ನೇಹಿತನಿಗೆ ಕರೆ ಮಾಡಿ ಅವಳನ್ನು ಅರ್ಧ ದಾರಿ ಗೆ ಕರುಸ್ಕೊಂಡ.

ಮತ್ತದೇ MRI, CT scan…. Report, ear drum tear ಆಗಿತ್ತು. Surgery ಮಾಡುವ ಅಂದ್ರು. ಮೂರು ತಿಂಗಳ ಹಿಂದೆಯಷ್ಟೇ ಅವನದೇ ಕಾರಣಕ್ಕೆ 47 ದಿನಗಳ ಕಾಲ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ನರಕ ಕಂಡಿದ್ದಳು ಆಕಾಂಕ್ಷ. ಮತ್ತೊಂದು surgery ಬೇಡ ಅನ್ನಿಸಿ ಸದ್ಯಕ್ಕೆ ಬೇಕಾದ ಟ್ರೀಟ್ಮೆಂಟ್ ತಗೊಂಡು ಅಣ್ಣನ ಜೊತೆ ಹೊರಬಿದ್ದಳು.

ಮುಂದೇನು ಅಂದ ಅಣ್ಣ, ಯುಗಾದಿ ಮುಗೀಲಿ ನೋಡುವ ಅಂದಿದ್ದಳು….

ಮೊದಲ Lockdown lift ಮಾಡಿದ ತಕ್ಷಣ ಅವನಿಗೆ ಡೈವೋರ್ಸ್ ನೋಟಿಸ್ ಕಳಿಸಿದ್ದಳು.

ಆರು ತಿಂಗಳು ಕಳೆಯುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಅವನ್ಯಾರೋ ಇವಳ್ಯಾರೋ…

ಕೆಲ ಜಡ್ಜ್ ಗಳೇನು ಕಡಿಮೆಯಿಲ್ಲ. ಐಟಿ ಹುಡುಗಿಯರು, media ಹುಡುಗಿಯರು, ಸಿನೆಮಾ ನಟಿಯರ ವಿಚಾರದಲ್ಲಿ prejudice ನಲ್ಲೇ ಇರ್ತಾರೆ!!!

…………..

ಇವಾತ್ತೇನಾಗಿದೆ ನಂಗೆ???

“ಕ್ಯಾನ್ಸರ್ ಗಡ್ಡೆ ನ ಆಪರೇಷನ್ ಮಾಡಿ ತೆಗೆದಾಗಿದೆ. ಇನ್ನು ಅದರ ಬಗ್ಗೆಯೇ ಕೊರಗುತ್ತಾ ಕೂರಬೇಡ” ಅಮ್ಮ ಹೇಳಿದ್ದು ನೆನಪಾಯ್ತು.

ಓಹ್ ಸಮರ್ಥ ಏನೋ ಕಳಿಸಿದ್ದ ಅಲ್ವಾ!!!

ಮೊಬೈಲ್ ತೆರೆದಳು…Guitar ನುಡಿಸುತ್ತಾ ಇವಳಿಗಾಗಿ ಹಾಡಿದ್ದ ಕವರ್ ಹಾಡು “ನೀನು ಬಗೆಹರಿಯದ ಹಾಡು”….

ಕೆನ್ನೆ ಕೆಂಪೇರಿತ್ತು!!!!

Work from home ಇದ್ದ 2 ವರ್ಷ ಅಮ್ಮನ ಮನೆಯಲ್ಲಿ  ಇದ್ದಳು. ಆಗ ಟಾನಿಕ್ ನಂತೆ ಬಂದಿದ್ದವನೆ ಈ ಸಮರ್ಥ….

ಒಂದಿನ ಹೀಗಾಗಿತ್ತು- ಅಕ್ಕ ಮತ್ತು ಅತ್ತಿಗೆಯರೊಟ್ಟಿಗೆ terrace ಮೇಲೆ reels ಮಾಡ್ತಾ ಇದ್ದಾಗ ಜೋಡಿ ಕಣ್ಣುಗಳು ಇವಳನ್ನೇ ನೋಡಿದಂತೆನಿಸಿ ತಿರುಗಿ ನೋಡಿದ್ದಳು. ಆಗ ಕಂಡವನೆ ಈ ಸಮರ್ಥ. ಹೊಸದಾಗಿ ಎದ್ದಿದ್ದ ಎದುರು ಮನೆ ಹುಡುಗ. ಅವಳಿಗಿಂತ ಸಣ್ಣ ವಯಸ್ಸೇ. ಆದ್ರೆ ತೀರಾ ಸಣ್ಣವನೇನಲ್ಲ. ಎರಡು ಮೂರು ವರ್ಷ ಸಣ್ಣವನಷ್ಟೆ.

ಆ ಕಣ್ಣುಗಳು ಇವಳು ಎಲ್ಲಿ ಹೋದರೂ ಹಿಂಬಾಲಿಸುತ್ತಿದ್ದವು. ಪ್ರತಿ ದಿನ ಮಾತಿಲ್ಲ ಕತೆಯಿಲ್ಲ ಬರೀ ಮುಗುಳ್ನಗೆಯ ಎಕ್ಸ್ಚೇಂಜ್ ಅಷ್ಟೇ..

ಒಮ್ಮೆ ಎದುರಿಗೆ ಸಿಕ್ಕಾಗ ನಿಮ್ಮ ನಗು ಸೂಪರ್ ಎಂದು ಸನ್ನೆಯಲ್ಲಿ ಹೇಳಿದ್ದ….

ಇನ್ನೊಮ್ಮೆ ನಿನ್ನ ಹೆಸರೇನು ಅಂತ terrace ನಲ್ಲಿ ಸನ್ನೆಯಲ್ಲೆ ಕೇಳಿದ್ದ.

ಇದು ಏಕ್ ದೂಜೆ ಕೆ ಲಿಯೆ ತರ ಚೆನ್ನಾಗಿದೆ ಅಂತ ಅನ್ನಿಸಿ ಇವಳೂ ಒಂದು cardboard ನಲ್ಲಿ ದಪ್ಪ ಅಕ್ಷರ ಗಳಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಹೆಸರನ್ನ ಬರೆದು ತೋರಿಸಿದ್ದಳು. ಅದಕ್ಕೆ ಅವನು dumb sheraz ಮಾದರಿಯಲ್ಲಿ ಅವನ ಹೆಸರನ್ನ ಆಕ್ಷನ್ ಮೂಲಕ ತೋರಿಸಿದ್ದ….!!

“ನೋಡು ಗಂಡನ ಬಿಟ್ಟು ಬಂದವಳೆ.. ಆಗ್ಲೇ ಎದ್ರು ಮನೆ ಹುಡುಗನ ಜೊತೆ ಮಾತಾಡ್ಕೊಂಡು ಕೂತವ್ಳೆ.. ಅಯ್ಯ ನಾಚಿಕೆ ಬೇಡ್ವಾ ಸ್ವಲ್ಪನಾರ? ಅವ್ಳಿಗಿನ್ನ ಚಿಕ್ಕೊನು ಅವ್ನು” 

ಪಕ್ಕದ ಮನೆಯ ಆಂಟಿ ಯ ಕೊಂಕು ಮಾತು ಕಿವಿಗೆ ಬಿದ್ದಂತಾಗಿ ವಾಸ್ತವಕ್ಕೆ ಮರಳಿದ್ದಳು. Omg that mere imagination itself threatened her to the death…

ರಂಗಮ್ಮ ಆಂಟಿ ಇದ್ದದ್ದೇ ಹಾಗೆ! 

ಅಂದಿನಿಂದ ನಗುವಿನ ವಿನಿಮಯ ನಿಂತಿತ್ತು. ಅವನು ಕಿಟಕಿಯ ಬಳಿ ಬಂದು ನಿಂತು ಇವಳಿಗೆ ಕಾದದ್ದೆ… ಇವಳು ಕಿಟಕಿಯ ಮರೆಯಲ್ಲಿ ನಿಂತು ಸುಮ್ಮನೆ ಶೂನ್ಯ ನೋಟ ಬೀರಿದ್ದಳು.

2nd wave peak ನಲ್ಲಿ ಇದ್ದ ಕಾಲ. ಎಲ್ಲೆಲ್ಲೂ ಸಾವು…. !!!

ಅಂದೇಕೊ ಅವನು ಕಿಟಕಿಯ ಬಳಿ ಬರಲಿಲ್ಲ. ಅದಾಗಿ ಒಂದು ವಾರ ಕಳೆದರೂ ಅವನ ಪತ್ತೆಯಿರಲಿಲ್ಲ. 

ಅತ್ತಿಗೆ ಅಕ್ಕಂದಿರ ಮಾತುಕತೆಯ ಪ್ರಕಾರ ಎದುರು ಮನೆಯ ಎಲ್ಲರಿಗೂ COVID ಬಂದಿದ್ದು ಇಬ್ಬರು ಹುಡುಗರಿಗೆ ಸೀರಿಯಸ್ ಆಗಿದೆ ಅಂತ…

ಅಯ್ಯೋ… ಭಯ ಶುರು ಆಯ್ತು. ಕಾಣದ ದೇವರಿಗೆ ಕೈ ಮುಗಿದದ್ದೆ ಬಂತು.

ಛೆ.. ಅವ್ನ number ತಗೊಂಡಿಲ್ಲ. insta ID ಆದ್ರೂ ಹುಡುಕೋಣ ಅಂತ ಅವ್ನ ಹೆಸರು ಹಾಕಿ ಹುಡುಕಿದ್ದೆ ಬಂತು. ಕಡೆಗೆ ಸಿಕ್ಕ… Request ಕಳಿಸಿ ಕಾದದ್ದೇ ಬಂತು… ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದೆ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ನೀರು ಹರಿದು ಬರೋದು.

ಎರಡು ದಿನಗಳ ನಂತರ ಆ ಮನೆಯ ಮುಂದೆ car ಒಂದು ಬಂದು ನಿಂತಿತ್ತು. Excite ಆಗಿ ಕಿಟಕಿಯ ಬಳಿ ಓಡಿ ಹೋಗಿ ನಿಂತಳು. ಊಹು.. ಸಮರ್ಥನಲ್ಲ. ಅವನ ಅಣ್ಣ.

ಮೂರು ದಿನದ ಆನಂತರ ಅವನ ರೂಮಿನ ಕಿಟಕಿ ತೆರೆದಿತ್ತು. ಖುಷಿಯಿಂದ ಇಣುಕಿದಳು. ಸಮರ್ಥ!!!

ಟೆರೇಸ್ ಮೇಲೆ ಹೋಗಿ ನಿಂತಳು. ಕೃಶನಾಗಿದ್ದ ಸಮರ್ಥ ಹೊರಗೆ ಬಂದು ಸ್ಮೈಲ್ ಪ್ಲೀಸ್ ಅಂದ…. ಇವಳು ಮುಗುಳ್ನಕ್ಕಳು…

ಅವ್ನು ಬಿದ್ದೋದೆ ಅಂತ ಸನ್ನೆ ಮಾಡಿ ತೋರಿಸಿದ್ದ….

—————–

“ಅಯ್ ನಿಮ್ಗೆ ಟೊಮೆಟೊ ಮತ್ತೆ ಆಲೂಗಡ್ಡೆ ಹಾಕದೆ ಅವಲಕ್ಕಿ ಮಾಡೋಕೆ ಬರೋದೇ ಇಲ್ವಾ?”

ಸಿಟ್ಟಲ್ಲಿದ್ದೆ. ನಂಗೂ ಕ್ಯಾಂಟೀನ್ ಅವನಿಗೂ ಹೀಗೆ ಕೋಳಿ ಜಗಳ…

ಹಿತಾ ಎಂಬ ಇಂಪಾದ ದನಿ. “ಬಾಸ್” ಅಂತ ತಿರುಗಿದ್ದೆ.

ಆಕಾಂಕ್ಷ!! My boss…

ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಹಾಗೆ ಕರೆಯೋದು ನಾನು ಅವ್ಳನ್ನ.

“ನಿಂಗೆ ಆ ಹುಡುಗನ್ನ ಗೋಳು ಹೊಯ್ಕೊಂಡಿಲ್ಲ ಅಂದ್ರೆ ಸಮಾಧಾನ ಆಗಲ್ವಾ” ಅಂತ ಹೇಳ್ತಾ ತಂದಿದ್ದ ಸ್ಯಾಂಡ್ವಿಚ್ ಕೊಟ್ಟಳು.

“ನಂಗೆ ಉಪ್ಪಿಟ್ ಬೇಕು” ಅಂದೆ. “ನಿಮ್ ಅಮ್ಮನ್ನ ಕೇಳು” ಅಂದಳು

“You’re my mommy ಅಲ್ವಾ ??”

“ತರ್ಲೆ”

Break out area ದಲ್ಲಿ ಧ್ವನಿ ಯಾಕೋ ರೊಚ್ಚಿಗೆದ್ದು ದನಿ ಏರಿಸಿ ಯಾರಿಗೋ ಲೆಫ್ಟ್ ರೈಟ್ ತಗೋತಾ ಇದ್ದಳು. ಏನಾಯ್ತು ಅಂದೆ…

ಆಗಿದ್ದಿಷ್ಟು…

ಒಂದಿಬ್ಬರು ಹುಡುಗರು ಆಕಾಂಕ್ಷಾಳನ್ನ bitch ಅಂತ ಕರ್ದಿದಾರೆ.

“Come on bro that bitch has scheduled a meeting now if we are late then she’ll gonna bark” ಅಂತ.

ಅದಕ್ಕೆ ಧ್ವನಿ HR escalation ಮಾಡ್ಬೇಕು ಹಿತಾ ಅಂದಳು.

Oops ಮತ್ತದೇ ಗ್ಯಾನ್ ಕೊಡ್ಬೇಕ ಈ ಹುಡುಗಿಗೆ!!!

“ನೋಡು ಮಗು, HR escalate ಮಾಡಿ ಟರ್ಮಿನೇಟ್ ಮಾಡ್ಸೋದ್ರಿಂದ ಏನೂ ಪ್ರಯೋಜನ ಇರಲ್ಲ.

ಈ patriarchal society ನಲ್ಲಿ Upper management ಗಳಲ್ಲಿರೋ ಹೆಣ್ಣು ಗಳೆಲ್ಲ bitch ಗಳೇ

ಅವ್ರನ್ನ ಇಲ್ಲೇ ಇರಿಸಿಕೊಂಡು ಅವ್ರೆಂತ ಡಾಗ್ಸ್ ಅಂತ ಅವ್ರಿಗೆ ತೋರಿಸಬೇಕು….”

“ಏನೋ ಹಿತಾ mam ನಂಗೆ ಇವೆಲ್ಲ ತಡ್ಕೊಳೋಕೆ ಆಗಲ್ಲ”

“ಇನ್ನ ಎಂಟ್ರಿ ಲೆವೆಲ್ ನೀನು ಮುಂದೆ ಮುಂದೆ ಕಲಿತಿಯ”

Lunch break ನಲ್ಲಿ WhatsApp ನಲ್ಲಿ ಆಕಾಂಕ್ಷಳ ಮೆಸೇಜ್ ಇತ್ತು “ಸಂಜೆ Red Rhino ಗೆ ಹೋಗೋಣ್ವಾ?”

“ಏನ್ ಸಮಾಚಾರ? Tuesday!! Sweet memories ಆ ಇಲ್ಲ nightmares ah?” ಅವಳಿಗೆ ಹಾಗೇ, ಅವಳ ex ನೆನಪಾದಾಗ ಇಲ್ಲ ಸಮರ್ಥನ ನೆನಪಾದಾಗ ಒಂದು tequila ಬೇಕಾಗಿತ್ತು….

ಧ್ವನಿ ಎಂದಿನಂತೆ ಬರ್ಲಿಲ್ಲ. ನೇಹಾ ಕ್ಲಾಸ್ ಇದ್ದ ಕಾರಣ ಬರ್ಲಿಲ್ಲ.

ಸರಿ ನಾವೇ ಹೋದ್ವಿ.

ಇಷ್ಟು ದಿನ ತಡೆದಿದ್ದ ಪ್ರಶ್ನೆ ಕೇಳೇ ಬಿಟ್ಟೆ…

ಎಲ್ಲವೂ ಇದ್ದರೂ ನೀನು ಏಕಾಂತವನ್ನೆ ಯಾಕೆ ಆಯ್ದು ಕೊಂಡೆ??

ಸಿಕ್ಕಿದ್ದ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನ ಏಕೆ ಬಿಟ್ಟು ಬಂದೆ?

ನಿನಗೆ ಮರುಭೂಮಿಯ ಹೂಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಗೊತ್ತಾ?

ಹಾ….

Hot sun and sand storms can never stops them from blooming…

ಆದ್ರೆ ಹೊರಗೆ ಎಷ್ಟು strong and sturdy ಆಗಿ ಕಾಣಿಸ್ತಾವೋ ಒಳಗೆ ಅಷ್ಟೇ ಟೆಂಡರ್ ಆಗಿರ್ತಾವೆ…

ಹೆಚ್ಚು ಆರ್ದ್ರತೆ ಇರುತ್ತೆ…….

ನಕ್ಕು ಸಮರ್ಥನಿಗೆ ಟೆರೇಸ್ ವ್ಯೂ ನಿಂದ  ಸಿಟಿಯ ಪಟ ತೆಗೆದು 

ಹೀಗೆ quote ಮಾಡಿ ಕಳಿಸಿದ್ದಳು -“There is a field beyond all notions of right and wrong. Come, meet me there.”

~Rumi…

ಅಬ್ಬಾ!! ನಂಗ್ಯಾವತ್ತೂ ಆ ಪದಗಳ ಮೇಲೆ ಆಶ್ಚರ್ಯ! ಅದು ಹೇಗೆ ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿ  ಹೀಗೆ ಹೇಳಲಿಕ್ಕೆ ಸಾಧ್ಯ ಅಂತ….

ಕಾವ್ಯಶ್ರೀ

ದೊಡ್ಡಬಳ್ಳಾಪುರದ ಇವರು ಸಾಫ್ಟ್‌ವೇರ್ ಇಂಜಿನಿಯರ್