ನಿರಾಶ್ರಿತರು ಬಲವಂತವಿಲ್ಲದೆ ತಮ್ಮ ಸ್ವಂತ ಮನೆಗಳನ್ನು ತೊರೆಯುವುದಿಲ್ಲ ಎಂಬುದನ್ನು ಭಾರತ ಸರ್ಕಾರ ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು

ನಾವು ಗೋಡೆಗಳನ್ನಲ್ಲ, ಸೇತುವೆಗಳನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸಬೇಕಾಗಿದೆ. ಹೇಳಲಾಗದಂತ ಭೀಕರತೆಯನ್ನು ಅನುಭವಿಸಿದ ನಂತರ ತಮ್ಮನ್ನು ಭಾರತವು ಸ್ವಾಗತಿಸುತ್ತದೆ ಎಂದು ಭಾವಿಸಿದ ಜನರ ಒಂದು ವರ್ಗದ ಮೇಲೆ ಅಸಹನೀಯ ಆತಂಕ ಮತ್ತು ಒತ್ತಡವನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸುವುದಕ್ಕಿಂತ ಸ್ನೇಹ ಮತ್ತು ಒಗ್ಗಟ್ಟು ಮೂಡಿಸಲು ಹೆಚ್ಚಿನ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಭದ್ರತೆಯನ್ನು ನೀಡಬೇಕು: ನಂದಿತಾ ಹಕ್ಸರ್, ಮಾನವ ಹಕ್ಕುಗಳ ವಕೀಲೆ

ಕೇಂದ್ರ ಗೃಹ ಸಚಿವ ಅಮಿತ್ ಶಾ ವಲಸೆ ಮತ್ತು ವಿದೇಶಿಯರ ಮಸೂದೆ, 2025 ಅನ್ನು ಮಂಡಿಸಿದಾಗಿನಿಂದ, ನಿರಾಶ್ರಿತ ಸಮುದಾಯವು ಊಹಿಸಲಾಗದಷ್ಟು ಆತಂಕ ಮತ್ತು ಒತ್ತಡವನ್ನು ಅನುಭವಿಸಲು ಆರಂಭಿಸಿದೆ. ಅವರು ಈಗಾಗಲೇ ಅನಿಶ್ಚಿತ ಜೀವನವನ್ನು ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ, ಈಗ ಅವರನ್ನು ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ದೊಡ್ಡ ಪ್ರಪಾತಕ್ಕೆ ಎಸೆಯಲಾಗುತ್ತಿದೆ, ಅಲ್ಲಿಂದ ಅವರು ಹೇಗೆ ಹೊರಬರುತ್ತಾರೆಂದು ಅವರಿಗೇ ತಿಳಿದಿಲ್ಲ.

ಈ ಮಸೂದೆಯು ಮಾನ್ಯ ಪ್ರಯಾಣ ದಾಖಲೆಗಳಿಲ್ಲದೆ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಬರುವ ವಿದೇಶಿಯರ ಸಮಸ್ಯೆಯನ್ನು ಪರಿಹರಿಸುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಈ ವರ್ಗವು ವಲಸಿಗರು, ವೀಸಾ ಅವಧಿ ಮುಗಿದ ನಂತರವೂ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಉಳಿದುಕೊಂಡಿರುವ ಪ್ರವಾಸಿಗರು, ಆಶ್ರಯ ಬಯಸುವವರು ಮತ್ತು ವಿಶ್ವಸಂಸ್ಥೆಯ ನಿರಾಶ್ರಿತರ ಹೈ ಕಮಿಷನರ್ (UNHCR) ನಿಂದ ಗುರುತಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ನಿರಾಶ್ರಿತರು ಹಾಗೂ ಅದರಿಂದ ಗುರುತಿಸಲ್ಪಡದ ನಿರಾಶ್ರಿತರನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿದೆ.

ವಲಸಿಗರು ಮತ್ತು ನಿರಾಶ್ರಿತರ ಸಮಸ್ಯೆಗಳು ಹಲವು ವಿಧಗಳಲ್ಲಿ ಭಿನ್ನವಾಗಿವೆ. ವಲಸಿಗರು ಉದ್ಯೋಗ ಮತ್ತು ಆರ್ಥಿಕ ಅವಕಾಶಗಳನ್ನು ಹುಡುಕಿಕೊಂಡು ಭಾರತಕ್ಕೆ ಬರುತ್ತಾರೆ, ಆದರೆ ನಿರಾಶ್ರಿತರು ತಮ್ಮ ದೇಶದಲ್ಲಿಯೇ ಇದ್ದರೆ ಅವರನ್ನು ಬಂಧಿಸಬಹುದು, ಚಿತ್ರಹಿಂಸೆಗೆ ಒಳಗಾಗಬಹುದು ಅಥವಾ ಗಲ್ಲಿಗೇರಿಸಬಹುದು ಎಂಬ ಕಾರಣದಿಂದಾಗಿ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಬರುತ್ತಾರೆ. ಅವರು ದೇಶದಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸಲು ಬಯಸುತ್ತಿಲ್ಲ ಮತ್ತು ಭಾರತೀಯ ಪೌರತ್ವವನ್ನೂ ಬಯಸುವುದಿಲ್ಲ.

ಯುದ್ಧ ಮತ್ತು ಸಂಘರ್ಷಗಳಿಂದ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಆಶ್ರಯ ಪಡೆದಿರುವ ನಿರಾಶ್ರಿತರ ಮೇಲೆ ಪರಿಣಾಮ

ಯುದ್ಧ ಮತ್ತು ಸಂಘರ್ಷಗಳಿಂದ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಆಶ್ರಯ ಪಡೆದಿರುವ, ವೈಯಕ್ತಿಕ ದುರಂತಗಳು ಮತ್ತು ಆಘಾತಗಳಿಂದ ಬಳಲುತ್ತಿರುವ ನಿರಾಶ್ರಿತರ ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಸಮಸ್ಯೆಯ ಬಗ್ಗೆ ನಾನು ಇಲ್ಲಿ ಬರೆಯುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ಮಸೂದೆ ಕಾನೂನಾಗಿ ಮಾರ್ಪಟ್ಟರೆ ಅವರ ಮೇಲೆ ಹೇಗೆ ಪರಿಣಾಮ ಬೀರುತ್ತದೆ?

ಮೊದಲನೆಯದಾಗಿ, ಬಲವಾದ ಕಾರಣಗಳಿಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಯಾರೂ ತಮ್ಮ ಮನೆಗಳು, ಕುಟುಂಬಗಳು ಮತ್ತು ದೇಶವನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗುವುದಿಲ್ಲ ಎಂಬುದನ್ನು ನಾವು ಎಂದಿಗೂ ಮರೆಯಬಾರದು. ನಿರಾಶ್ರಿತರಾಗಿದ್ದ ಸೊಮಾಲಿ-ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಕವಿ ವಾರ್ಸನ್ ಶೈರ್ ಅವರು ನಿರಾಶ್ರಿತರ ಅನುಭವವನ್ನು ಈ ಮಾತುಗಳಲ್ಲಿ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಿದ್ದಾರೆ, ಇದು ನಿರಾಶ್ರಿತರು ಜನಾಂಗೀಯತೆ, ತಾರತಮ್ಯ ಮತ್ತು ಒತ್ತಡದ ವಿರುದ್ಧ ಹೋರಾಡುವಾಗಲೆಲ್ಲಾ ಜಗತ್ತಿನಾದ್ಯಂತ ಪ್ರತಿಧ್ವನಿಸುತ್ತದೆ:

ಮನೆಯು ಶಾರ್ಕ್‌ನ ಬಾಯಿಯಂತಾಗದೆ
ಯಾರೂ ಮನೆ ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗುವುದಿಲ್ಲ
ಇಡೀ ನಗರವೇ ​​ಓಡುವುದನ್ನು ನೀವು ನೋಡುತ್ತಿರುವಾಗ
ನೀವು ಗಡಿಗಾಗಿ ಓಡುತ್ತಿರುತ್ತೀರಿ.
No one leaves home unless
Home is like the mouth a shark
You only run for the border
When you see the whole city running as well.

ಈ ಮಾತುಗಳು ನಮ್ಮ ದೇಶದಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುತ್ತಿರುವ ನಿರಾಶ್ರಿತರು ಮತ್ತು ವಲಸಿಗರ ವಿಚಾರದಲ್ಲಿ ನಿಜವಾಗಿದೆ. ಇವರಲ್ಲಿ ಆಫ್ರಿಕಾ ಮತ್ತು ಏಷ್ಯಾದ ವಿವಿಧ ಪ್ರದೇಶಗಳಿಂದ ಬಂದ ಅನೇಕ ಜನರಿದ್ದಾರೆ. ಭಾರತ ಬಡ, ಆದರೆ ಸಹಿಷ್ಣು ಮತ್ತು ಶಾಂತಿಯುತ ದೇಶ ಎಂಬುದನ್ನು ಕೇಳಿ ಅವರು ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದಿದ್ದಾರೆ.

ಭಾರತವು 1951 ರ ವಿಶ್ವಸಂಸ್ಥೆಯ ನಿರಾಶ್ರಿತರ ಸಮಾವೇಶದಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸಿಲ್ಲ ಮತ್ತು ನಿರಾಶ್ರಿತರ ರಕ್ಷಣೆಗಾಗಿ ದೇಶೀಯ ಕಾನೂನನ್ನು ಹೊಂದಿಲ್ಲ ಎಂಬುದು ನಿಜ. ಆದರೆ ಇದರ ಹೊರತಾಗಿಯೂ, ಭಾರತವು ನಿರಾಶ್ರಿತರನ್ನು ಸ್ವಾಗತಿಸಿದೆ. ಟಿಬೆಟಿಯನ್ನರು, ಶ್ರೀಲಂಕಾದ ತಮಿಳರು ಮತ್ತು ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶದ ಚಿತ್ತಗಾಂಗ್ ಬೆಟ್ಟಗಳಿಂದ ಪಲಾಯನ ಮಾಡುತ್ತಿರುವ ಚಕ್ಮಾಗಳ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ, ಸರ್ಕಾರವು ಅವರಿಗೆ ವಿಶೇಷ ಗುರುತಿನ ಚೀಟಿಗಳನ್ನು ನೀಡಿತು, ಅವರನ್ನು ಭಾರತದ ಕೆಲವು ಭಾಗಗಳಲ್ಲಿ ನೆಲೆಸುವಂತೆ ಮಾಡಿತು.

ಹಾಗಾದರೆ, ಸರ್ಕಾರ ನಿರಾಶ್ರಿತರನ್ನು ನಮ್ಮ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಭದ್ರತೆಗೆ ಅಪಾಯಕಾರಿ ಎಂದು ಏಕೆ ನೋಡಿದೆ?

ಪ್ರಸ್ತಾವಿತ ಕಾನೂನಿನ ಅಧ್ಯಾಯ IV ವಲಸೆ ಕಾರ್ಮಿಕರ ಕಳ್ಳಸಾಗಣೆ ಮತ್ತು ಸುಳ್ಳು ಪಾಸ್‌ಪೋರ್ಟ್‌ಗಳನ್ನು ನೀಡುವುದನ್ನು ತಡೆಯಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತದೆ. ಗ್ರೀನ್ ಕಾರ್ಡ್‌ನ ಭರವಸೆಯಲ್ಲಿ ಅಮೇರಿಕಾದಂತಹ ದೇಶಗಳಿಗೆ ಹೋಗಲು ಜನರು ಅಸಂಬದ್ಧ ಅಪಾಯಗಳನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವುದನ್ನು ಇದು ನಿಲ್ಲಿಸಿದರೆ ಇದನ್ನು ಸ್ವಾಗತಿಸಬೇಕು. ಆದಾಗ್ಯೂ, ಸಮಸ್ಯೆಯ ಮೂಲ ಕಾರಣ ಗ್ರಾಮೀಣ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತಿರುವ ಬಡತನ ಮತ್ತು ಉದ್ಯೋಗಾವಕಾಶಗಳ ಕೊರತೆ.

ಆದರೆ ನಿರಾಶ್ರಿತರು, ವ್ಯಾಖ್ಯಾನಿಸಿದಂತೆ ಅಕ್ರಮವಾಗಿ ಮತ್ತು ಪಾಸ್‌ಪೋರ್ಟ್‌ಗಳು ಅಥವಾ ವೀಸಾಗಳಿಲ್ಲದೆ ದೇಶವನ್ನು ಪ್ರವೇಶಿಸುತ್ತಾರೆ. ವಾಸ್ತವವಾಗಿ, ಅವರು ತಮ್ಮ ಗುರುತಿನ ಚೀಟಿಗಳನ್ನು ತಮ್ಮ ಸ್ವಂತ ದೇಶಗಳಲ್ಲಿನ ಅಧಿಕಾರಿಗಳಿಂದ ಮರೆಮಾಡಲು ತಮ್ಮ ಗುರುತಿನ ಚೀಟಿಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುವುದಿಲ್ಲ.

ಇದರ ಅರ್ಥ ನಿಜವಾದ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಭದ್ರತಾ ಕಾಳಜಿ ಇಲ್ಲ ಎಂದಲ್ಲ. ಈಶಾನ್ಯ ಭಾಗದ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ನೋಡಿದರೆ, ಭಾರತ-ಬರ್ಮಾ ಗಡಿಯಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತಿರುವ ಮಾನವೀಯ ಬಿಕ್ಕಟ್ಟು ನಡೆಯುತ್ತಿರುವ ಮಾದಕವಸ್ತು ಕಳ್ಳಸಾಗಣೆಯ ಮೇಲೆ ಪರಿಣಾಮ ಬೀರಿದೆ ಎಂದು ನಾವು ನೋಡಬಹುದು, ಇದನ್ನು ಕೆಲವರು ವಾಸ್ತವವಾಗಿ ಮಾದಕವಸ್ತು ಭಯೋತ್ಪಾದನೆ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ.

ಮಿಜೋರಾಂ-ಬರ್ಮಾ ಗಡಿಯಲ್ಲಿ ಕಳ್ಳಸಾಗಣೆದಾರರು ಸುರಂಗಗಳನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸಿದ್ದಾರೆ ಎಂಬ ವರದಿಗಳಿವೆ. ಸರ್ಕಾರದ ಹೊಸ ಮಸೂದೆಯಾಗಲಿ ಅಥವಾ ಗೋಡೆ ಕಟ್ಟುವುದಾಗಲಿ ಮಾದಕವಸ್ತು ಸಮಸ್ಯೆಯನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸುವುದಿಲ್ಲ.

ಆದರೆ, ಭಾರತವು ಗಣನೀಯ ಪ್ರಮಾಣದ ಮಾನವೀಯ ನೆರವು ನೀಡಿ, ಬಾಂಬ್ ದಾಳಿಗೊಳಗಾದ ಹಳ್ಳಿಗಳನ್ನು ಪುನರ್ನಿರ್ಮಿಸಿದರೆ, ಜನರು ತಮ್ಮ ಹೊಲಗಳಿಗೆ ಮರಳಿ ಕೃಷಿ ಮಾಡಲು, ಶಾಲೆಗಳು ಮತ್ತು ಆಸ್ಪತ್ರೆಗಳನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾದರೆ, ನಿರಾಶ್ರಿತರು ಅವರವರ ದೇಶಗಳಿಗೆ ಹಿಂತಿರುಗುತ್ತಿದ್ದರು. ಅಂತರ್ಯುದ್ಧ ಮುಂದುವರಿಯುವವರೆಗೂ, ನಿರಾಶ್ರಿತರು ಇಲ್ಲಿ ಬಂದು ರಾಶಿ ಬೀಳುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತಾರೆ ಮತ್ತು ದಂಗೆ, ಮಾದಕ ದ್ರವ್ಯಗಳು ಮತ್ತು ಜನಾಂಗೀಯ ಘರ್ಷಣೆಗಳ ಸಮಸ್ಯೆಗಳು ಉಲ್ಬಣಗೊಳ್ಳುತ್ತವೆ.

ಭೂಮಿಯ ಮೇಲಿನ ಪ್ರತಿ 67 ಜನರಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬರು ತಮ್ಮ ದೇಶವನ್ನು ತೊರೆಯುವ ಒತ್ತಡದಲ್ಲಿದ್ದಾರೆ

ದುರದೃಷ್ಟವಶಾತ್, ಭಾರತೀಯ ನಾಗರಿಕ ಸಮಾಜವು ನಿರಾಶ್ರಿತರ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಿನ ಆಸಕ್ತಿ ವಹಿಸಿಲ್ಲ. ಆದರೂ, ಪ್ರಪಂಚದಾದ್ಯಂತ ವಲಸಿಗರು ಮತ್ತು ನಿರಾಶ್ರಿತರ ವಿಷಯವು ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ರಾಜಕೀಯದ ಕೇಂದ್ರಬಿಂದುವಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ಬಲಪಂಥೀಯ ಸರ್ಕಾರಗಳ ಉದಯಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಗಿದೆ ಎಂದು ನಾವು ನೋಡುತ್ತೇವೆ. ಅವರು “ಅಕ್ರಮ ವಲಸಿಗರು” ಎಂದು ಕರೆಯುವ ಗುಂಪಿನಿಂದ ಉಂಟಾಗುವ ಅಪಾಯಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಅವರು ಕೂಗಾಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.

ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ಅಮೆರಿಕದಲ್ಲಿ ವಲಸಿಗರ ಸಮಸ್ಯೆಯನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಿ, ದಾಖಲೆರಹಿತ ಭಾರತೀಯ ಕಾರ್ಮಿಕರನ್ನು ಕೈಕೋಳ ಮತ್ತು ಸಂಕೋಲೆಗಳನ್ನು ಹಾಕಿ ಭಾರತಕ್ಕೆ ತಂದು ಬಿಡಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಈ ದಾಖಲೆರಹಿತ ಕಾರ್ಮಿಕರು ಅಮೆರಿಕಕ್ಕೆ ಯಾವುದೇ ಅಪಾಯವನ್ನುಂಟುಮಾಡಲಿಲ್ಲ ಮತ್ತು ಅವರು ಜನಸಂಖ್ಯೆಯ ಕೇವಲ ಶೇಕಡಾ 2 ರಷ್ಟಿದ್ದರು.

ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಲೇಬೇಕಾದ ಸಂಗತಿಯೆಂದರೆ, ವಲಸಿಗರು ಮತ್ತು ನಿರಾಶ್ರಿತರ ಸಮಸ್ಯೆಯು ನಿರ್ಣಾಯಕ ಹಂತವನ್ನು ತಲುಪಿದ್ದು, ಭೂಮಿಯ ಮೇಲಿನ ಪ್ರತಿ 67 ಜನರಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬರನ್ನು ತಮ್ಮ ದೇಶವನ್ನು ತೊರೆಯುವಂತೆ ಒತ್ತಾಯಿಸಲಾಗುತ್ತಿದೆ. UNHCR ಪ್ರಕಾರ, ಅಲ್ಲಿ ಸುಮಾರು 12.26 ಕೋಟಿ ಜನರು ತಮ್ಮ ಮನೆಗಳನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಓಡಿಹೋಗುವಂತೆ ಒತ್ತಾಯಿಸಲಾಗಿದೆ. ಅವರಲ್ಲಿ ಸುಮಾರು 4.37 ಕೋಟಿ ನಿರಾಶ್ರಿತರು ಇದ್ದಾರೆ ಮತ್ತು 44 ಲಕ್ಷ ತಮ್ಮದೇ ಆದ ದೇಶವಿಲ್ಲದ ಜನರಿದ್ದಾರೆ, ಅವರಿಗೆ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆ ನಿರಾಕರಿಸಲಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ಶಿಕ್ಷಣ, ಆರೋಗ್ಯ ರಕ್ಷಣೆ, ಉದ್ಯೋಗ ಮತ್ತು ಚಲನೆಯ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯದಂತಹ ಮೂಲಭೂತ ಹಕ್ಕುಗಳ ಪ್ರವೇಶದ ಕೊರತೆಯಿದೆ.

ವಲಸೆಯನ್ನು ಅಪರಾಧೀಕರಿಸುವುದು ಮತ್ತು ನಿರಾಶ್ರಿತರು ಮತ್ತು ಆಶ್ರಯ ಪಡೆಯುವವರನ್ನು ಕ್ರೂರವಾಗಿ ನಡೆಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ನಮ್ಮ ಸಂವಿಧಾನದ ನಿಬಂಧನೆಗಳನ್ನು ಉಲ್ಲಂಘಿಸುತ್ತದೆ, ಇದು ಭಾರತದ ಗಡಿಯೊಳಗೆ ವಾಸಿಸುವ ಎಲ್ಲಾ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳಿಗೆ ಮತ್ತು ಕೇವಲ ಭಾರತೀಯ ನಾಗರಿಕರಿಗೆ ಮಾತ್ರವಲ್ಲದೆ, ಬದುಕುವ ಹಕ್ಕು (ಆರ್ಟಿಕಲ್ 21) ಮತ್ತು ಕಾನೂನಿನಿಂದ ರಕ್ಷಿಸಲ್ಪಡುವ ಹಕ್ಕನ್ನು (ಆರ್ಟಿಕಲ್ 14) ಖಾತರಿಪಡಿಸುತ್ತದೆ.

ನಿರಾಶ್ರಿತರ ರಕ್ಷಣೆಗಾಗಿ ದೇಶೀಯ ಕಾನೂನನ್ನು ಕರಡು ಮಾಡಲು ಭಾರತ ಸರ್ಕಾರವು ಕೆಲವು ಕ್ರಮಗಳನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡಿತ್ತು, ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಮಾನವ ಹಕ್ಕುಗಳ ಆಯೋಗ (NHRC) ಮತ್ತು UNHCR ಈ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯಲ್ಲಿ ಭಾಗಿಯಾಗಿದ್ದವು, ಆದರೆ ಅವರು ಇನ್ನೂ ಕರಡನ್ನು ಸಿದ್ಧಪಡಿಸಿಲ್ಲ. ಭಾರತವು UNHCR ನ ಕಾರ್ಯಕಾರಿ ಸದಸ್ಯ ರಾಷ್ಟ್ರವಾಗಿದ್ದು, ನಿರಾಶ್ರಿತರು ಮತ್ತು ಆಶ್ರಯ ಪಡೆಯುವವರನ್ನು ರಕ್ಷಿಸುವ ಅಂತರರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಬಾಧ್ಯತೆಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ.

2015 ರಲ್ಲಿ ಶಶಿ ತರೂರ್ ಅವರು ಮಂಡಿಸಿದ ಖಾಸಗಿ ಸದಸ್ಯರ ಮಸೂದೆಯೂ ಸಂಸತ್ತಿನ ಮುಂದೆ ಇದೆ.

ಭಾರತದಲ್ಲಿರುವ ನಿರಾಶ್ರಿತರನ್ನು ಭವಿಷ್ಯದ ಸಂಪನ್ಮೂಲವೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸಬೇಕು, ಇದರಿಂದ ಅವರಿಗೆ ಭಾರತ ಮತ್ತು ಭಾರತೀಯರ ಬಗ್ಗೆ ಒಳ್ಳೆಯ ಭಾವನೆ ಮೂಡುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ನಿರಾಶ್ರಿತರಿಗೆ ಶಿಕ್ಷಣ, ಉದ್ಯೋಗಗಳು, ವೈದ್ಯಕೀಯ ನೆರವು ಮತ್ತು ಆಸಿಡ್ ದಾಳಿ, ಇರಿತ ಮತ್ತು ಹೊಡೆತಗಳು ಸೇರಿದಂತೆ ಹೆಚ್ಚುತ್ತಿರುವ ದೈಹಿಕ ದಾಳಿಗಳಿಂದ ರಕ್ಷಣೆ ನೀಡಲಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ, ಇದರಿಂದ ಅವರ ದುರ್ಬಲತೆಯ ಲಾಭವನ್ನು ಭಾರತೀಯರು ಪಡೆಯುತ್ತಾರೆ.

ಹೆಚ್ಚಿನ ಭಾರತೀಯರು ನಿರಾಶ್ರಿತರನ್ನು ಸ್ವಾಗತಿಸಿದ್ದಾರೆ, ಅವರಿಗೆ ರೂಮುಗಳನ್ನು ಬಾಡಿಗೆಗೆ ನೀಡಿದ್ದಾರೆ ಮತ್ತು ಸಾಕಷ್ಟು ಉದಾರರಾಗಿದ್ದಾರೆ, ಆದರೆ ಹೊಸದಾಗಿ ಪರಿಚಯಿಸಲಾದ ಮಸೂದೆಯು ಭವಿಷ್ಯದಲ್ಲಿ ನಿರಾಶ್ರಿತರಿಗೆ ವಸತಿ ಬಾಡಿಗೆಗೆ ನೀಡುವುದನ್ನು ಭಾರತೀಯರು ತಡೆಯುತ್ತದೆ.

ನಾವು ಗೋಡೆಗಳನ್ನಲ್ಲ, ಸೇತುವೆಗಳನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸಬೇಕಾಗಿದೆ. ಹೇಳಲಾಗದಂತ ಭೀಕರತೆಯನ್ನು ಅನುಭವಿಸಿದ ನಂತರ ತಮ್ಮನ್ನು ಭಾರತವು ಸ್ವಾಗತಿಸುತ್ತದೆ ಎಂದು ಭಾವಿಸಿದ ಜನರ ಒಂದು ವರ್ಗದ ಮೇಲೆ ಅಸಹನೀಯ ಆತಂಕ ಮತ್ತು ಒತ್ತಡವನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸುವುದಕ್ಕಿಂತ ಸ್ನೇಹ ಮತ್ತು ಒಗ್ಗಟ್ಟು ಮೂಡಿಸಲು ಹೆಚ್ಚಿನ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಭದ್ರತೆಯನ್ನು ನೀಡಬೇಕು.

ಲೇಖನ: ನಂದಿತಾ ಹಕ್ಸರ್ ,ಮಾನವ ಹಕ್ಕುಗಳ ವಕೀಲೆ ಮತ್ತು ಪ್ರಶಸ್ತಿ ವಿಜೇತ ಲೇಖಕಿ. ದಿ ಔೈರ್‌ನಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟವಾದ The Indian Govt Should Understand That Refugees Don’t Leave Their Homes Unless They Are Forced To ನ ಕನ್ನಡಾನುವಾದ