ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ನಿರಂತರವಾಗಿ ಬರೆಯುವ ಬರಹಗಾರರಲ್ಲಿ ಸೂಕ್ಷ್ಮ ಸಂವೇದನೆಯ ಕಥೆಗಾರ್ತಿ, ಸ್ತ್ರೀವಾದಿ ಸುನಂದಾ ಕಡಮೆ ಒಬ್ಬರು. ನಿತ್ಯ ಬದುಕಿನ ಚಿಕ್ಕ ಚಿಕ್ಕ ಘಟನೆಗಳನ್ನು ಕಲಾತ್ಮಕವಾಗಿ ಬಿಂಬಿಸುವ ಕಲೆಗಾರಿಕೆಯನ್ನು ಸಿದ್ದಿಸಿಕೊಂಡ ಇವರು ಮಹಿಳಾ ದಿನದ ಹೊಸ್ತಿಲಲ್ಲಿ ಪೀಪಲ್‌ ಮೀಡಿಯಾಕ್ಕೆ ಕಥೆಯೊಂದನ್ನು ಹೊಸೆದಿದ್ದಾರೆ. ಓದಿ..ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸಿ.
ಸೋತು ಸುಣ್ಣವಾದ ಎಂಬತ್ತರ ಕರುಣಾಮಯಿ ಜೀವ ಈಗ ತನ್ನ ದೇಹದಷ್ಟೇ ಮೆತ್ತನೆಯ ಹಾಸಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಒರಗಿಕೊಂಡಿದೆ, ಮರಿಮೊಮ್ಮಕ್ಕಳು ಸುತ್ತುವರೆದರೆ ಅಜ್ಜಿಯ ಜೋತುಬಿದ್ದ ಚರ್ಮ ಮುಟ್ಟಿ ಮುಟ್ಟಿ ‘ಇದು ಹೀಗೇಕೆ?’ ಅಂತ ಅವರವರ ತಾಯಂದಿರನ್ನು ಕೇಳುತ್ತಾರೆ. ‘ನೀನು ಉಂಡೆಯೋ ಇಲ್ಲವೋ?’ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಯಾರೇ ಬಂದು ನಿಂತರೂ ಮೂರೇ ಮೂರು ಪದ ಕೇಳುತ್ತಿದೆ ಆ ಜೀವ. ಯಾರು ಮನೆಗೆ ಬಂದರೂ ‘ಅವರಿಗೆ ಬಡಿಸಿದೆಯೋ ಇಲ್ಲವೋ?’ ಒಂದೇ ಯೋಚನೆ. ನಿದಿರೆಯಲ್ಲೂ ಸದಾ ಅರ್ಧ ತೆರೆದ ಕಣ್ಣುಗಳು.
‘ಏನೂ ತಿಳಿಯುವುದಿಲ್ಲ, ಯಾವುದೂ ನೆನಪಿಲ್ಲ ಅನ್ನುತ್ತೀರಿ, ಇದು ಹೇಗೆ ತಿಳಿಯುತ್ತದೆ?’ ಎಲ್ಲರದೂ ಒಂದೇ ಪ್ರಶ್ನೆ. ಬಿಪಿ ಶುಗರ್ ತಪಾಸಣೆ ನಡೆಸಿ ‘ಎಲ್ಲ ನಾರ್ಮಲ್, ಯಾವ ಚಿಂತೆಯೂ ಮಾಡ್ಬೇಡಿ, ಎಲ್ಲ ಏಜ್ ಫ್ಯಾಕ್ಟ್’ ಎನ್ನುತ್ತ ಹೊರಟ ವೈದ್ಯರಿಗೂ ಇಂದು ‘ಉಂಡು ಹೋಗಿ’ ಎಂದಿದ್ದಳು ಈ ಅಜ್ಜಿ. ವೈದ್ಯರೂ ಮನೆಯವರೂ ಸೇರಿಯೇ ಗೊಳ್ಳೆಂದು ನಕ್ಕುಬಿಟ್ಟರು, ಅಜ್ಜಿಗೆ ಅಚ್ಚರಿ. ಯಾಕೆ ನಗುತ್ತಾರೆ ಇವರೆಲ್ಲ? ಈಗ ಎಷ್ಟೊತ್ತಾಗಿದೆ? ನಾನು ಎಲ್ಲಿದ್ದೇನೆ? ನನಗೆ ಏನಾಗಿದೆ? ಇವರೆಲ್ಲ ಯಾರು ? ಮೆಲ್ಲಗೆ ಇನ್ನೊಂದು ಬದಿ ತಿರುಗಿ ಹಾಸಿಗೆಯಿಂದ ಎದ್ದೇಳಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದಳು ಅಜ್ಜಿ, ಯಾವ ಹಿಡಿತವೂ ಸಿಗದೇ ಹಾಸಿಗೆ ಜಾರಿ ಜಾರಿ ಹೋಗುತ್ತಿದೆ, ಜೊತೆಯಲ್ಲೇ ಇದ್ದ ಸೊಸೆಯೊಬ್ಬಳು ಓಡಿ ಬಂದು ಬೆನ್ನಿಗೆ ಕೈ ಹಾಕಿ ಸೊಂಟ ನೆಟ್ಟಗೆ ಮಾಡುತ್ತ ಕೂಡಿಸಲು ಹೋದಳು. ‘ಬೇಡ, ನಾನೇ ಕೂಡ್ತೆ’ ಅಜ್ಜಿ ಅವಳ ಕೈ ಬಿಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಯತ್ನಿಸಿದಳು.
‘ನಾನು ಯಾರು ಹೇಳಿ?’ ಅನ್ನುತ್ತ ಅಜ್ಜಿಯ ಮುಖದತ್ತ ಬಗ್ಗಿ ಕೇಳಿದಳು ಸೊಸೆ, ಅಜ್ಜಿ ಮುಗುಳು ನಗುತ್ತ ‘ನಿನ್ನದು ನನಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದೇ ಏನು?’ ಅಂತ ಸ್ಪಷ್ಟ ಅಂದಳು ಅಜ್ಜಿ. ‘ಹೇಳಿ ಹಾಗಾದರೆ, ನಾನು ಯಾರು?’ ‘ನೀನು ನೀನು ತಂಗಿ’ ‘ತಂಗಿಯಾ? ನಾನು ನಿಮ್ಮ ತಂಗಿಯಾ?’ ‘ಹೌದು ನೀನು ತಂಗಿ’ ‘ಆಯ್ತು ಬಿಡಿ, ತಂಗಿಯೇ ಅಂದಿಟ್ಟುಕೊಳ್ವ, ನನ್ನ ಹೆಸರೇನು ಹೇಳಿ ನೋಡ್ವ’ ‘ಎಷ್ಟು ಸಲ ಹೇಳ್ಬೆಕು ನಿಂಗೆ. ನಿನ್ನ ಹೆಸರು ತಂಗಿ ಅಂತ ಹೇಳ್ಳಿಲ್ಲ ನಾನು?’ ಅಜ್ಜಿಗೆ ಈಗ ಸಣ್ಣ ಕೋಪವೊಂದು ಉಕ್ಕಿ ಬಂದಂತಾಯಿತು. ‘ಏ ಹಾಗೆಲ್ಲ ಕಾಡಿಸಬೇಡ’ ಅಂತ ಗದರಿದ ಅಲ್ಲೇ ನಿಂತಿದ್ದ ಮಗ. ಅಷ್ಟರಲ್ಲೆ ಅಜ್ಜಿಯ ಮಗಳ ಪ್ರವೇಶವಾಗಿತ್ತು. ಸೊಸೆಗೆ ಉಮೇದಿಯುಕ್ಕಿತು. ‘ನೋಡಿ ಇಲ್ಲಿ ಯಾರು ಬಂದಿದ್ದಾರೆ, ಇವರು ಯಾರು ಹೇಳಿ’ ಅಜ್ಜಿ ಮೇಲಿಂದ ಕೆಳಗಿನವರೆಗೆ ಮಗಳನ್ನು ನೋಡುತ್ತ ‘ಇವಳು ಇವಳು..’ ಅನ್ನುತ್ತ ಅನುಮಾನಿಸುತ್ತಿರುವಾಗಲೇ ಸೊಸೆ ‘ಹೋಗಲಿ ಬಿಡಿ, ಅವರ ಹೆಸರೇನು ಅನ್ನೋದನ್ನಾದ್ರೂ ಹೇಳಿ’ ಪಟ್ಟು ಹಿಡಿದು ಕೂತ ಸೊಸೆಯನ್ನು ‘ಸಾಕು ಸಾಕು ಹೋಗು ಅವನಿಗೆ ಬಡಿಸು, ನೀನೂ ಉಣ್ಣು’ ಅಂದಳು, ಮತ್ತೆ ಎಲ್ಲರೂ ಹೋ ಎಂದು ನಕ್ಕರು.
ಸೊಸೆ ಅಲ್ಲೇ ಸುಧಾರಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತ ‘ಯಾಕೆ? ಇವರಿಗೆ ಬಡಿಸೋದು ಬೇಡ್ವೆ?’ ಅಂತ ಅಜ್ಜಿಯ ಮಗಳನ್ನು ತೋರಿಸುತ್ತ ಕೇಳಿದಳು, ‘ಬೇಡ ಅವಳು ಶರಬತ್ತು ಮಾಡಿಕೊಡ್ತೆ’ ಅಂದಳು. ‘ಯಾಕೆ ಊಟ ಹಾಕೋದು ಬೇಡ್ವೆ ಅವಳಿಗೆ?’ ಅಂತ ಈಸಲ ಮಗನೇ ತಮಾಷೆಗಿಳಿಯುತ್ತಲೇ ಕೊಂಚ ಸೆಖೆಯ ಅನುಭವವಾಗಿ ಜೋರು ಫ್ಯಾನ್ ಹಾಕಿದ. ಕೂತ ಅಜ್ಜಿ ನಿಧಾನ ಕೆಳಕ್ಕೆ ಕಾಲು ಬಿಟ್ಟು ಎದ್ದುನಿಲ್ಲಲು ಹೋದಳು. ಮಗಳು ಅವಳು ತೊಟ್ಟ ನೈಟಿಯನ್ನು ಸರಿಪಡಿಸಿದಳು. ಆ ಫ್ಯಾನಿನ ನಸು ಗಾಳಿಗೆ ನಲುಗಿದಂತೆ ಅಜ್ಜಿಯ ಶರೀರ ತೇಲಿಸಿಕೊಂಡು ಹೋಗಿ ಒಮ್ಮೆಲೇ ಬೀಳುವ ಹಾಗಾಯ್ತು, ಮೂವರೂ ಓಡಿಬಂದು ಹಿಡಿದರು. ‘ಹಿಡಿಯಬೇಡ ಅನ್ನುತ್ತೀರಿ, ಮತ್ತೆ ಬೀಳುತ್ತೀರಲ್ಲ?’ ಅಂತ ದಬಾಯಿಸಿದಳು ಸೊಸೆ. ಮತ್ತೆ ಮಂಚದಲ್ಲಿ ಆಸೀನಳಾಗುತ್ತ ಅಜ್ಜಿ ತನ್ನ ಮಗಳೆಡೆ ಬೆರಳು ಮಾಡಿ ತೋರುತ್ತ ‘ಈ ಹುಡುಗಿ ಬಂತಲ್ಲ, ಅವಳಿಗೆ ಬಡಿಸಲು ಅಂತ ಎದ್ದೆ’ ಅಂದಳು.
ಮಗಳಿಗೆ ನಿಂತಲ್ಲೇ ಗಂಟಲುಬ್ಬಿ ಬಂತು. ‘ನಮ್ಮದೆಲ್ಲ ಊಟ ಆಗಿದೆ, ನಿಮ್ಮದು ಆಗಿಲ್ಲ, ಊಟ ಬಡಿಸಿಕೊಂಡು ಬರಲೇ?’ ಕೇಳಿದಳು ಸೊಸೆ, ‘ಬೇಡ ನನಗೆ ಹಸಿವಿಲ್ಲ, ಮೊದಲು ಈ ಹುಡುಗಿಗೆ ಬಡಿಸುವೆ’ ಅಂದಳು ಅಜ್ಜಿ. ‘ಯಾಕೆ ನಾನು ಅವರನ್ನು ಉಪವಾಸ ಹಾಕುತ್ತೇನೆಯೇ? ನಿಮಗೆ ಏನು ಬೇಕು ಮೊದಲು ಹೇಳಿ’ ಅಂದದ್ದಕ್ಕೆ ‘ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಬಾಳೆ ಹಣ್ಣು ಕೊಡು ಸಾಕು’ ಅಂದಳು. ಅಷ್ಟರಲ್ಲೇ ಮಗಳು ಬಾಳೆಹಣ್ಣೊಂದನ್ನು ತಂದು ಸುಲಿದು ಪಕ್ಕದಲ್ಲೇ ಕುಳಿತು ತಿನ್ನಿಸಲು ಹೋದಳು. ‘ನೀ ಯಾಕೆ ತ್ರಾಸು ತೊಗೋಳ್ತೀ, ನಾನು ಸುಲಿದು ತಿಂತೇನೆ’ ಅಂದಳು ಅಜ್ಜಿ. ‘ಬಾಳೆ ಹಣ್ಣು ಸುಲಿಯುವುದು ನಿಮ್ಮ ಮಗಳಿಗೆ ಅಷ್ಟು ಕಷ್ಟದ ಕೆಲಸವೆ?’ ಅನ್ನುತ್ತ ಕಾಲೆಳೆಯಲು ನೋಡಿದಳು ಸೊಸೆ.
‘ಯಾಕಷ್ಟು ಕಾಡಿಸುತ್ತೀ?’ ಅಂತ ಮಗ ಪತ್ನಿಯನ್ನು ಹುಸಿಕೋಪದಿಂದಲೇ ಗದರಿದ. ಮತ್ತೆ ಎಲ್ಲರೂ ನಕ್ಕರು. ಅಜ್ಜಿ ಯೋಚಿಸುವ ಮುಖಚಹರೆ ಹೊತ್ತು, ಬೊಚ್ಚು ದವಡೆಯಲ್ಲಿ ಬಾಳೆಹಣ್ಣನ್ನು ಆಡಿಸುತ್ತಲೇ ಹಾಸಿಗೆಗೆ ಮೈಚಾಚಿದ್ದಳು, ‘ಸ್ವಲ್ಪ ಹಾಲು ಕೊಡಲೇ?’ ಮತ್ತೆ ಕೇಳಿದ ಸೊಸೆಗೆ ‘ಬೇಡ, ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಕೊಡು’ ಅಂದಳು. ‘ಮಕ್ಕಳ ಪಾಲು ಮಕ್ಕಳಿಗಿದೆ, ನಿಮ್ಮ ಪಾಲು ನಿಮಗೆ’ ಅನ್ನುತ್ತ ತಂದ ಹಾಲನ್ನು ತುಟಿ ಹಚ್ಚದೇ ಒಂದೊಂದೇ ಗುಟುಕು ಹಾಕತೊಡಗಿದ್ದನ್ನು ಕಂಡು ಮಗಳು ‘ಬಾಯಿ ಕಚ್ಚಿ ಕುಡಿಯಮ್ಮ, ಬೆಚ್ಚಗಿದೆ’ ಅಂದಳು. ಬೇಡವೆನ್ನುವ ಹಾಗೆ ಮುಖ ಸಣ್ಣಗೆ ಅಲುಗಾಡಿಸುತ್ತಲೇ ಲೋಟದ ಹಾಲು ಮುಗಿಸಿದಳು. ಹಾಲು ಹೊಟ್ಟೆ ಸೇರಿದ್ದೇ ಅಜ್ಜಿಗೆ ಕಣ್ಣು ಎಳೆಯತೊಡಗಿತು.
‘ಹೊಟ್ಟೆಗೆ ಬಿದ್ದ ಆಹಾರ ಡೈಜೇಷನ್ ಆರಂಭಿಸಿದ ಕೂಡಲೇ ಜೋರು ನಿದ್ದೆ ಅವಳಿಗೆ’ ಅಂದ ಮಗ. ದೊಡ್ಡ ದೀಪ ನಂದಿಸಿ ಝೀರೋ ಬಲ್ಪ್ ಬೆಳಗಿಸುತ್ತ ಬಾಗಿಲು ಮುಂದೆಳೆದುಕೊಂಡು ಮಗ ಸೊಸೆಯಿಬ್ಬರೂ ತಮ್ಮ ಕೋಣೆಗೆ ತೆರಳಿದ್ದೇ ಮಗಳು ಅಮ್ಮನ ಮುಖವನ್ನೇ ದಿಟ್ಟಿಸಿದಳು. ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತು ಅಷ್ಟೇ. ಇದು ಬಿದ್ದು ಹೋಗುವ ಮರ ಅನ್ನಿಸಿಹೋಯಿತು. ಅಲ್ಲೆ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ತಾನೂ ಒರಗಿಕೊಂಡಳು. ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಏನೂ ತಿಳಿಯುವುದಿಲ್ಲ, ಯಾರನ್ನೂ ಗುರುತಿಸುವುದಿಲ್ಲ ಅನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ನಿಜಕ್ಕೂ ಅಮ್ಮ ನನ್ನ ಗುರುತಿಸಲಿಲ್ಲವೇ? ಕರುಳು ಹಿಂಡಿದ ಅನುಭವವಾದಂತೆ ಎಂಥದೋ ಕಸಿವಿಸಿಯಿಂದ ಉಮ್ಮಳಿಸಿ ಬಂತು. ಸದ್ದು ಮಾಡದೇ ಮುಸುಮುಸು ಸ್ವರ ಆಲಿಸಿದ ಅಜ್ಜಿ ನಿದ್ದೆಗಣ್ಣಲ್ಲೇ ‘ಪಾಲು.. ಪಾಲು’ ಅಂತ ಸಣ್ಣಗೆ ತೊದಲು ನುಡಿಯಲ್ಲಿ ಕನವರಿಸಿದಳು.
ಅದನ್ನು ಆಲಿಸಿದ ಮಗಳು ‘ಅಮ್ಮ, ಅಮ್ಮ, ಏನಾಯ್ತು?’ ಜೋರು ನಿದ್ದೆಯಲ್ಲಿರುವ ಅಮ್ಮನ ಹಣೆಯನ್ನು ನೇವರಿಸುತ್ತ ಪಿಸುದನಿಯಲ್ಲಿ ಕೇಳಿದಳು. ಮತ್ತೆ ಸಣ್ಣಗೆ ‘ಪಾಲು.. ಪಾಲು..’ ಅಂದಂತೆ ಕೇಳಿತು. ‘ಏನು ಪಾಲು ? ಎಂಥ ಪಾಲು?’ ಅಚ್ಚರಿಯಿಂದಲೇ ಕೇಳಿದಳು ಮಗಳು. ಸಣ್ಣ ಗೊರಕೆಯ ಸ್ವರದಲ್ಲೂ ಅಜ್ಜಿಯ ಸುಪ್ತ ಲೋಕವೊಂದು ತೆರೆದುಕೊಂಡಿತ್ತು. ಮತ್ತೆ ತುಟಿಗಳು ಏನೋ ಪಿಸುಗುಟ್ಟಿದಂತೆ ಅನ್ನಿಸಿ ಅಮ್ಮನ ಬಾಯಿಯ ಬಳಿ ಕಿವಿಯೊಯ್ದು ಆಲಿಸಿದಳು ಮಗಳು. ‘ಹಣ್ಣಿನ ಪಾಲು,. ಹಾಲಿನ ಪಾಲು..’ ಅಂತೇನೋ ಅಸ್ಪಷ್ಟ ಸ್ವರ ಕಂಪಿಸುತ್ತ ಹೊರಬಂತು. ‘ಏನಮ್ಮಾ? ಎಂಥ ಪಾಲು? ಏನಾಯ್ತು?’ ಅಂತ ಕೇಳಿದ್ದಕ್ಕೆ ತಕ್ಷಣ ‘ನಿನ್ನ ಪಾಲು ನಿನಗೆ, ನನ್ನ ಪಾಲು ನನಗೆ’ ಅಂದಳು ಅಜ್ಜಿ. ‘ಯಾವ ಪಾಲು? ಎನು ಹೆಳುತ್ತಿದ್ದೀ ಅಮ್ಮ?’ ಅನ್ನುತ್ತ ಸಣ್ಣಗೆ ಅಮ್ಮನನ್ನು ಎಚ್ಚರಗೊಳಿಸಲು ನೋಡಿದಳು ಮಗಳು.
ಪುನಃ ಸಣ್ಣಗೆ ಗೊರಕೆ ಹೊಡೆಯುವ ಸ್ವರ ಕೇಳುತ್ತಿತ್ತು. ನಿದ್ದೆ ಹತ್ತಿದವಳನ್ನ ಯಾಕೆ ಎಬ್ಬಿಸುವುದು ಅಂತ ಪಕ್ಕ ಸರಿದು ಸುಮ್ಮನೆ ಮಲಗಿದಳು ಮಗಳು. ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲೇ ‘ಬಾಗಿಲು ಬಾಗಿಲು’ ಅಂದಂತೆ ಭಾಸವಾಗಿ ಇನ್ನೊಮ್ಮೆ ಆಲಿಸಿದಳು ಮಗಳು. ‘ಬಾಗಿಲು ಅಂದೆಯಲ್ಲ ಅಮ್ಮ? ಯಾವ ಬಾಗಿಲು?’ ಕೇಳಿದಳು ಕುತೂಹಲದಿಂದ. ‘ಬಾಗಿಲಲ್ಲಿ ಬಾಗಿ ಹೋಗು..’ ಅಂದಳು ಅಮ್ಮ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ. ‘ಯಾಕೆ ಯಾಕೆ ಬಾಗಿ ಹೋಗ್ಲಿ?’ ಮಗಳು ಮುಂದುವರೆಸಿದ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿಗೆ ಕೊನೆಯ ಉತ್ತರವೆಂಬಂತೆ ಅಜ್ಜಿ ‘ಬಾಗಿಲು ಹಣೆಗೆ ಬಡೀತದ್ಯೆ, ತಲೆಬಾಗಿ ಹೋಗು’ ಅಂದಳು. ಮಗಳಿಗೆ ಮತ್ತೂ ಅಚ್ಚರಿ. ಅಮ್ಮ ನಿದ್ದೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾಳೋ, ಎಚ್ಚರವಿದ್ದಾಳೋ, ಏನೊಂದೂ ಅರಿಯದ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಮಗಳು ಅಲುಗಿಸಿ ಅಲುಗಿಸಿ ಅವಳನ್ನು ಎಬ್ಬಿಸಲು ನೋಡಿದಳು.
ಪಕ್ಕಕ್ಕೆ ಹೊರಳಿ ಮಲಗಿಕೊಂಡ ಅಜ್ಜಿ ಅದೇ ಮಂಪರಿನಲ್ಲೇ ತೊದಲುತ್ತ ‘ಉಂಡೆಯಾ? ಖರೇ ಹೇಳು’ ಎನ್ನುತ್ತ ಮತ್ತೆ ಗೊರಕೆಗೆ ಹೊರಳಿದಳು. ಭಾವುಕಳಾದ ಮಗಳು ಅಂದು ನಿದ್ದೆಯಿಲ್ಲದೇ ಆ ಬದಿ ಈ ಬದಿ ಉರುಳಾಡುತ್ತಲೇ ಬೆಳಗು ಮಾಡಿದಳು. ಸಣ್ಣಗೆ ಬೀಸುತ್ತಿದ್ದ ಫ್ಯಾನಿನ ಗಾಳಿಗೆ ಅಲ್ಲಲ್ಲೇ ಹಾರಾಟ ನಡೆಸಿದ್ದ ಅಮ್ಮನ ಮುಂಗುರುಳು ಮೆಲ್ಲಗೆ ಈಗ ಮಗಳ ಕೆನ್ನೆ ಸವರುತ್ತಿತ್ತು.
ಸುನಂದಾ ಕಡಮೆ
ಹುಬ್ಬಳ್ಳಿಯ ನಿವಾಸಿಯಾದ ಇವರು ಸೂಕ್ಷ್ಮ ಸಂವೇದನೆಯ ಕಥೆಗಳಿಂದಲೇ ಪರಿಚಿತರು. ಪುಟ್ಟ ಪಾದದ ಗುರುತು, ಗಾಂಧಿ ಚಿತ್ರದ ನೋಟು, ಕಂಬಗಳ ಮರೆಯಲ್ಲಿ, ತುದಿ ಮಡಚಿಟ್ಟ ಪುಟ ಕಥಾ ಸಂಕಲನಗಳ ಮೂಲಕ ಕನ್ನಡದ ಭಾವ ಜಗತ್ತಿಗೆ ಅಪೂರ್ವ ಕಾಣಿಕೆ ನೀಡಿದವರು.
